Reklama

Spis treści:

Reklama
  1. Gwiazda podobna do Słońca
  2. Czy na tej planecie może istnieć życie?
  3. Dwadzieścia lat gromadzenia danych i lata analiz

Planeta HD 20794 d znajduje się w strefie zamieszkiwanej swojej gwiazdy. Oznacza to, że nie jest od niej ani za bardzo oddalona, ani nie leży zbyt blisko. Jeśli na tym globie znajduje się woda, mogłaby utrzymać się na powierzchni w stanie ciekłym. HD 20794 d została zaliczona do planet pozasłonecznych określanych jako superziemie. Tego rodzaju globy są skaliste oraz znacznie większe od naszej planety. Nowo odkryta superziemia ma dwa razy większy promień i ponad pięć razy większą masę od Ziemi.

Jak na kosmiczne warunki leży bardzo blisko – tylko niecałe 20 lat świetlnych od nas. Ułatwi to w przyszłości obserwacje systemu planetarnego za pomocą najnowszych instrumentów astronomicznych.

Gwiazda podobna do Słońca

Centrum tamtego układu stanowi gwiazda głównego ciągu o typie widmowym G – czyli żółty karzeł podobny do naszego Słońca. Wokół tej gwiazdy krążą trzy planety. Superziemia jest trzecią z nich, najbardziej oddaloną od gwiazdy. Dwa pierwsze globy układu poruszają się po orbitach kołowych. Znajdują się zbyt blisko słońca, by mogło na nich istnieć życie. Dopiero za ich orbitami rozpoczyna się strefa zamieszkiwalna. Tak określa się obszar wokół gwiazdy, w którym woda mogłaby utrzymać się w stanie ciekłym.

Trzecia planeta – czyli superziemia HD 20794 d – krąży po orbicie eliptycznej. Jest ona mocno rozciągnięta. Glob najpierw znajduje się poza strefą zamieszkiwaną, następnie ją przecina, zbliża się do wewnętrznej krawędzi, po czym znów powraca do strefy zamieszkiwanej, by ostatecznie ją opuścić. Pokazuje to wizualizacja poniżej.

Czy na tej planecie może istnieć życie?

Dla gwiazdy takiej jak Słońce – albo HD 20794 – strefa zamieszkiwalna rozciąga się pomiędzy 0,7 a 1,5 AU (jednostki astronomicznej, 1 AU to odległość Ziemi od Słońca). W Układzie Słonecznym w tych granicach mieści się orbita Ziemi oraz Marsa. Orbita superziemi nieco poza nie wykracza. Jej największa odległość od gwiazdy to 2 AU, najmniejsza zaś – 0,75 AU. W ciągu roku dystans od gwiazdy zmienia się więc bardzo znacząco. Rok na tej planecie trwa 647 dni, czyli około 40 dni krócej niż na Marsie.

Naukowcy nie mają jeszcze pewności, czy na superziemi istnieje woda. Gdyby tak było, w ciągu roku zmieniałaby kilkakrotnie stan skupienia. W trakcie obrotów wokół gwiazdy długo byłaby lodem, jednak po wejściu globu do strefy zamieszkiwanej rozpuszczałaby się i mogłaby tworzyć np. oceany. Wówczas na planecie istniałyby dogodne warunki do rozmnażania się mikrobiologicznego życia.

Dwadzieścia lat gromadzenia danych i lata analiz

Odkrycie superziemi i jej charakterystyki zostały opisane w artykule opublikowanym w czasopiśmie „Astronomy & Astrophysics”. Jego autorzy przeczesali dane zbierane przez instrumenty takie jak spektrografy ESPRESSO czy HARPS w ciągu dwóch dekad. – Przez lata analizowaliśmy dane, starannie eliminując źródła zanieczyszczeń – powiedział Michael Cretignier z Oksfordu, współautor badań. Cretignier był tym naukowcem, który odkrył superziemię.

Na pewno będzie ona jeszcze w przyszłości wielokrotnie obserwowana. Układ znajduje się blisko nas i ma jasną gwiazdę. Dlatego będzie głównym celem dla instrumentów nowej generacji, takich jak spektrograf ANDES Ekstremalnie Wielkiego Teleskopu budowanego w Chile.

Reklama

Źródła: Astronomy & Astrophysics, phys.org

Nasza autorka

Magdalena Salik

Dziennikarka i pisarka, przez wiele lat sekretarz redakcji i zastępczyni redaktora naczelnego magazynu „Focus". Wcześniej redaktorka działu naukowego „Dziennika. Polska, Europa, Świat”. Autorka powieści z gatunku fantastyki naukowej, ostatnio wydała „Płomień” i „Wściek”. Więcej: magdalenasalik.wordpress.com
Reklama
Reklama
Reklama