Jak dotąd żadna sonda nie była w stanie przetrwać tu zbyt długo. Dlaczego? Wenus to niegościnna planeta

Wenus i Ziemia są podobne pod względem wielkości, masy, gęstości, budowy oraz odległości od Słońca. Na tym jednak podobieństwa się kończą.

Wenus jest pokryta grubą, szybko wirującą atmosferą, która tworzy ognisty świat o temperaturze tak wysokiej, że topiłby się w niej ołów, o ciśnieniu 90 razy większym od ziemskiego. Ze względu na jej bliskość do Ziemi i sposób w jaki chmury odbijają światło słoneczne, Wenus wydaje się być najjaśniejszą planetą na niebie.

Podobnie jak Merkury, cyklicznie przechodzi w poprzek tarczy Słońca, co nazywa się tranzytem. Tranzyty zachodzą parami, raz na przeszło sto lat. Odkąd wynaleziono teleskop, przejścia zostały zaobserwowane w 1631 i 1639; 1761 i 1769; oraz 1874 i 1882 roku. W dniu 8 czerwca 2004 roku astronomowie na całym świecie zobaczyli maleńką kropkę - Wenus - przesuwającą się powoli przed tarczą Słońca; drugie przejście w tej parze z początku XXI wieku nastąpiło 6 czerwca 2012.

Toksyczna atmosfera

Atmosfera Wenus składa się głównie z dwutlenku węgla oraz chmur skroplonego kwasu siarkowego. Woda w atmosferze występuje w śladowych ilościach. Gęsta atmosfera zatrzymuje ciepło słoneczne, powodując, że temperatura na powierzchni wynosi ponad 470 stopni Celsjusza. Sondy, które wylądowały na Wenus przetrwały niedługo, do trochę ponad dwóch godzin, zanim zostały zniszczone przez niezwykle wysokie temperatury.

Rok na Wenus (okres orbitalny) trwa około 225 dni ziemskich, podczas gdy okres obrotu planety wynosi 243 dni ziemskich, co sprawia, że jeden dzień na Wenus trwa około 117 dni ziemskich. Wenus obraca się odwrotnie (ze wschodu na zachód) w porównaniu do Ziemi (z zachodu na wschód). Z perspektywy Wenus, wschód Słońca ma miejsce na zachodzie, a zachód na wschodzie. Ruch po orbicie słonecznej i jednoczesne powolne obracanie się "wstecz" wzdłuż własnej osi, powodują że atmosfera na poziomie chmur okrąża planetę w kierunku przeciwnym do obrotu co cztery dni ziemskie, napędzana przez nieustające huraganowe wiatry. Mechanizm powstania i powtarzalności tego atmosferycznego „super obrotu” nadal stanowi temat dla badań naukowych.

Około 90 procent powierzchni Wenus wydaje się być niedawno zestaloną lawą bazaltową; uważa się, że planeta zyskała zupełnie nową powierzchnię w wyniku aktywności wulkanicznej od 300 do 500 milionów lat temu.

Związki siarki, których występowanie można ewentualnie przypisać aktywności wulkanicznej, występują w znacznych ilościach w chmurach Wenus. Poruszająca się atmosfera o gęstym i korozyjnym składzie powoduje znaczące wietrzenie i erozję powierzchni. Zdjęcia uzyskiwane dzięki radarom wskazują na występowanie smug wiatrowych i wydm. Nie ma za to kraterów mniejszych niż 1,5 do 2 kilometrów, ponieważ w tak gęstej atmosferze małe meteoryty spalają się nim dotrą na powierzchnię.

Ziemia wulkanów

Powierzchnię Wenus pokrywa ponad tysiąc wulkanów lub kraterów wulkanicznych o średnicy przekraczającej 20 kilometrów. Wypływająca lawa utworzyła długie, wijące się kanały, które ciągną się na setki kilometrów.

Na powierzchni Wenus znajdują się dwa duże obszary górskie: Ishtar Terra o wielkości Australii, w północnym regionie polarnym i Aphrodite Terra o wielkości Ameryki Południowej, w okolicy równika, długi na prawie 10 000 kilometrów. Maxwell Montes, najwyższa góra na Wenus, porównywalna z Mount Everest na Ziemi, leży na wschodnim skraju Ishtar Terra.

Wenus ma żelazne jądro o promieniu około 3000 kilometrów. Nie posiada za to pola magnetycznego o zasięgu całej planety. Skład żelaznego jądra Wenus uważa się za podobny do ziemskiego, ale obraca się zbyt wolno, aby wygenerować takie pole magnetyczne jakie ma nasza planeta.

Tekst dzięki uprzejmości NASA / JPL