10/2012

Po lekturze artykułu Dzika miłość (str. 62) o tym, jak w historii wyglądały seksualne zwyczaje różnych grup etnicznych, aż dostałam wypieków z wrażenia. Bo oto okazuje, że rozmaite „bezeceństwa” nie są wymysłem zepsutej cywilizacji Zachodu, ale plemion pierwotnych. One rozkoszom cielesnym oddają się z lekkością, o której my możemy tylko pomarzyć. Gdzie jest więc wolność seksualna, o którą tak walczyliśmy w latach 70.? Była (i jest przez cały czas), tyle że w innych zakątkach naszego globu! Wspominane w tekście plemię Mosuo nadal korzysta z przywilejów „małżeństw chodzonych”. Dziewczęta z tego rejonu Chin spotykają się i spółkują, z kim chcą, byle chwilowy partner opuścił ich chatkę nad ranem. W związku z tym dzieci nie wiedzą, kto jest ich ojcem. I jakoś nikt nie ma z tym problemu, bo w tej części globu to norma.
Swego czasu trafiłam do północno-zachodniej części Nepalu, gdzie żyje plemię Lama, tworzące związki poliandryczne. Jest to forma wielożeństwa, w której kobieta w tym samym czasie wychodzi za mąż za kilku mężczyzn – trzech, pięciu czy nawet siedmiu (polys – ze starogreckiego „liczny”; andros – „mężczyzna”). Co ciekawe, akurat w plemieniu Lama mężczyźni są braćmi i dzielą się jedną żoną, ale bywa, że ojciec poślubia tę samą kobietę ze swoimi synami czy też zupełnie niespokrewnieni mężczyźni żenią się z jedną dziewczyną (np. u Eskimosów). Na tle tych zwyczajów bardziej popularna poligamia (kiedy to mężczyzna ma kilka żon, jak w kulturze islamu) wydaje się wręcz nudna. Zwłaszcza że są na świecie miejsca, gdzie normą jest małżeństwo kilku mężczyzn z wieloma kobietami, czyli poligynandria. Kto więc powiedział, że układ „1+1” jest normą? Normą jest tylko to, co sami nią uczynimy.