9/2013

Pomóc choćby jednej osobie Martyna Wojciechowska: Robisz dokumenty po to, by pokazać widzom coś, czego nie widzieli. To samo robi Towarzystwo National Geographic. Na ile hasło „Poznając świat, można go zmieniać i czynić lepszym” jest dla Ciebie aktualne? Ewa Ewart: Kilka razy wylano mi na głowę kubeł zimnej wody, ale wciąż wierzę w tę misję. Moje dokumenty powinny zmieniać świat. Niestety na ogół tak się nie dzieje. W filmie o Korei Północnej po raz pierwszy pokazaliśmy rzeczy straszne, które wyczynia reżim, ten współczesny Holocaust. Film zaprezentowaliśmy m.in. w Kongresie USA, a więc ludziom, którzy mają władzę, możliwości. Skończyło się na odgłosach przerażenia w trakcie seansu. Z czasem ograniczyłam oczekiwania. Ważne, by moje filmy pomagały jednostkom. Niech to będzie nawet jedna osoba lub kilka, jak w przypadku Dzieci Biesłanu, kiedy film pozwolił ludziom, którzy przeszli przez traumę ataku terrorystycznego, zamknąć bolesny rozdział. M.W.:Na naszych łamach staramy się też celebrować świat, prezentować jego najpiękniejsze miejsca. Gdzie one są dla Ewy Ewart? E.E.:Często miejsca piękne dla oka są traumatyczne dla duszy i ciała. Wyobraź sobie, że przedzierasz się przez kolumbijską dżunglę. Jesteś w otoczeniu nieprawdopodobnej przyrody, w miejscu, które wymaga refleksji, ale chwilę później rozmawiasz z uczestnikami wojny domowej i zdajesz sobie sprawę, że nijak tej urody świata nie pokażesz. Ja szybko się adaptuję, dopasowuję do warunków. Nawet w tej okrutnej Czeczenii.Obezwładniające góry Kaukazu ocierają się dla mnie o jakąś metafizykę. Chętnie wracam też do Brazylii, gdzie mam wspaniałych przyjaciół. M.W.: Mam nadzieję, że nasza flaga dotrze z Tobą w jakieś odległe miejsce. Niedługo znów lecę do Brazylii i nie ma to związku z pracą. Zawodowo – pewnie cię zaskoczę – wkrótce będę pracować w Polsce.