10/2016

Pamięć ludzka bywa krótka. Przecież to my, Polacy, jesteśmy jednym z najbardziej doświadczonych w uchodźstwie narodów w Europie. Ostatnie 250 lat naszej historii to przede wszystkim historia ucieczek przed prześladowaniami po powstaniach, rozbiorach, wojnach i wielu politycznych zawieruchach. Emigrowaliśmy do Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Niemiec, Skandynawii, Ameryki Południowej, Afryki...
Tylko do Iranu w czasie II wojny światowej trafiło 116 tys. Polaków, w tym 20 tys. dzieci. Przyjęto ich tam serdecznie. Potem ta grupa rozproszyła się po świecie, a tworzący nią rodacy dotarli do RPA, Indii, Meksyku, a nawet Nowej Zelandii. Ich relacje z tamtych wydarzeń są wstrząsające – strach, głód, przemoc, okrucieństwo, bo takie są realia życia uchodźcy. Ale mimo wielu trudności doświadczyliśmy wielkiego wsparcia od innych narodów.
Obecnie Europa stoi przed historycznym wyzwaniem. Zmienia się na naszych oczach za sprawą uchodźców z Syrii, Pakistanu, Iraku czy Afganistanu. Toczymy dyskusje, co zrobić z ludźmi tak różnymi od nas pod względem wyznawanej religii, kultury, tradycji. Tym debatom towarzyszą skrajne emocje – od entuzjazmu, empatii i zrozumienia potrzeby niesienia pomocy po niechęć, strach, a nawet otwartą wrogość. Patrzymy na to jak na zjawisko, jak na problem. Jakbyśmy zapomnieli, że kiedyś to my potrzebowaliśmy wsparcia, że działania ekstremistycznych jednostek nie mogą wpływać na opinię o wszystkich uchodźcach czekających u bram Europy. Że za większością z tych ludzi stoją wstrząsające historie. Przecież nikt z nas nie chciałby żyć w kraju ogarniętym konfliktem, gdzie dzieci nie mają przyszłości. A uchodźca to człowiek, który musi uciekać ze swojego domu w obawie o życie. Europa zmieni się tak czy inaczej, czy tego chcemy, czy nie. Ale to, jak się zmieni, w dużej mierze zależy od każdego z nas.