2/2006

Na mapie świata Azory są kropkami pośrodku Atlantyku. Dryfujące po oceanie samotne wyspy wychowują ludzi, którzy potrafią oddychać tylko morskim powietrzem i źle się czują, gdy sprzed ich oczu znika linia dalekiego horyzontu z dwoma przytulonymi do siebie błękitami. Bliskość żywiołu przytłacza, ale zarazem wzbogaca ich psychikę o rys marzycielski. Starzy ludzie, o twarzach pooranych przez słony wiatr, swoje żywe spojrzenie i wyostrzony wzrok zawdzięczają pokoleniom wpatrującym się z nadzieją w dalekie morze.Wielu z nich większość swego życia spędziło na falach oceanu. Azorskich wielorybników zatrudniali kapitanowie amerykańskich statków, które nocą kotwiczyły pomiędzy wyspami. Młodzi chłopcy wypatrywali ich z brzegów i dawali sygnał, że gotowi są podjąć ciężką pracę. Po wejściu na pokład zdani już byli tylko na łaskę kapitana. Za dwa lata krwawej, niebezpiecznej pracy dostawali 100,150 dolarów – albo i nic. Byli tani, pracowici, silni i milczący – dlatego Amerykanie cenili ich pracę. Podobno z gracją matadorów małymi łódkami potrafili krążyć wokół wielorybów, by zadać ostateczny cios. Nauczyli Jankesów, jak polować na bezbronne ssaki. Od Jankesów zaś nauczyli się, ile wart jest zabity wieloryb, jego spermacet, czyli oleista masa, która służyła do wyrobu maści, kremów, świec, ambra wydzielana w jelitach zabitego wieloryba, fiszbiny, z których robiono laski, pejcze i pręty do parasoli, w końcu olej.