5/2009

Przetrwać! Ileż razy w życiu powtarzałam sobie to słowo?! Kiedy robiło się naprawdę „gorąco” i niebezpiecznie, mówiłam sama do siebie: „Martyna, dasz radę!”. Co tak naprawdę stanowi o tym, że w sytuacji podbramkowej jedni są w stanie przetrwać, a inni nie? Moim zdaniem – głowa, czyli mocna psychika. W najbardziej dramatycznych chwilach swojego życia, podczas załamań pogody w górach, przy wywrotce pontonu na rwącej rzece, awarii samochodu na środku pustyni, reanimacji kolegi w ciężkim stanie – nigdy nie straciłam głowy. Pracowałam i działałam jak zahipnotyzowana. Dopiero kiedy stres mijał, potrafiłam usiąść i rozpłakać się jak dziecko. Ale też nawet na chwilę nie pomyślałam, że może mi się nie udać. Po prostu bardzo WIERZYŁAM, że cało wyjdę z opresji.
Przeprowadzono badania na całym świecie, z których niezbicie wynika, że wiele osób umiera, kiedy są naprawdę bliskie ocalenia. Grotołaz znaleziony tuż obok wyjścia z jaskini, wspinacze, którzy zamarzli kilka metrów od namiotów, błądząc we mgle. Okazuje się, że gdyby ci wszyscy ludzie włożyli resztki energii w ratowanie życia zamiast w żegnanie się z nim – płacz, pisanie listów do rodziny – mieliby szansę ocaleć!
Inspirują mnie historie takie jak ta o Aronie Ralstonie. Podczas samotnej wspinaczki w Bluejohn Canyon w Utah został uwięziony przez spadający głaz. Trzy dni później zdał sobie sprawę, że jego położenie jest fatalne. Żeby wydostać się z pułapki, amputował sobie rękę małym scyzorykiem, który miał w apteczce, zdezynfekował ranę, zrobił opatrunek i ruszył na piechotę po pomoc. Po pięciu dniach piekła trafił w końcu do szpitala. Przeżył.