Genetyka a archeologia

A zawartość strontu jest regionalnie zróżnicowana. Wiadomo też, że w dzieciństwie stront z naturalnego środowiska „wbudowywuje się” w zęby, natomiast pod koniec życia w kości. Jeżeli więc w zębach szkieletu naukowcy znajdą mniej tego pierwiastka niż w otoczeniu, to znaczy, że jego właściciel musiał w dzieciństwie przebywać gdzieś indziej. Jeżeli z kolei taka różnica wystąpi w przypadku kości szkieletu, to wiadomo, że ostatnie lata życia spędził na obczyźnie. Dzięki takim właśnie badaniom naukowcy udowodnili, że mężczyzna, którego szkielet datowany na lata 2400-2300 p.n.e. znaleziono w Stonehenge, musiał pochodzić z rejonu Alp. Metoda ta pozwala więc na zebranie informacji o pochodzeniu danego osobnika a tym samym umożliwia uzyskanie danych na temat mobilności prehistorycznych grup osadniczych. Analiza materiału genetycznego ludzi epoki brązu pozwala też uzyskać informacje o porządku społecznym, jaki wówczas obowiązywał, o stopniu pokrewieństwa czy pochodzeniu ludzi tamtej epoki. Umożliwia stworzenie schematu kontynuacji osadnictwa na danym terenie. Porównując materiał archeologiczny z genetycznym można stwierdzić czy np. w określonym miejscu występują nowe grupy ludności czy tylko uległy przemianom grupy stale zamieszkujące ten teren.
Tekst: Agnieszka Budo