Maucallacta

W języku keczua oznacza "starą osadę". Jest to centrum ceremonialno-administracyjne, położone powyżej wsi San Antonio w Peru. Znajduje się na wysokości 3700 m n.p.m., na płaskim szczycie wzgórza, otoczonego od strony wschodniej głębokim na kilkaset metrów kanionem, a od strony zachodniej stromym zboczem, wychodzącym na położony przeszło 4000 m n.p.m. płaskowyż. Właściwa część kompleksu architektonicznego, oznaczona jako Maucallacta 1, zajmuje przeszło 30 ha. Główna jej część to niewielkie wzniesienie, poprzecinane tarasami, zabudowanymi konstrukcjami kamiennymi przeważnie na planie prostokątnym. Na stanowisku znajdują się pozostałości przeszło dwustu budynków, z których większość miała pierwotnie charakter monumentalny. Obiekty, przystosowane do nieregularnego ukształtowania terenu oraz różnic wysokości, charakteryzują się dużymi rozmiarami. Występują tu zarówno konstrukcje o cechach prowincjonalnej architektury inkaskiej, jak
i pozostałości wysokiej klasy inkaskiej kamieniarki imperialnej. Najstaranniej wykonanymi partiami budowli są narożniki oraz otwory wejściowe, konstruowane z użyciem znacznie lepszego materiału kamiennego niż inne partie budynków. Najważniejszą budowlą tej osady był kamienny podest, na którym kapłani odprawiali obrzędy. Obserwujący je pielgrzymi stali na dużym placu – platformie.

Stanowisko Maucallacta

Badane jest od 1997 roku przez zespół archeologów z Ośrodka Badań Prekolumbijskich UW, biorących udział w Projekcie "Condesuyos". W roku 2006 rozpoczął działanie wydzielony pod-projekt "Maucallacta", koncentrujący się wyłącznie na badaniu tego stanowiska i działaniach konserwatorskich, prowadzących w zamierzeniu do udostępnienia tego ważnego ośrodka inkaskiego dla ruchu turystycznego. Obecnie prowadzone tam prace składają się z kilku powiązanych ze sobą elementów. Główną ich częścią są oczywiście badania wykopaliskowe, związane z rozpoznaniem pełnej struktury stanowiska, sposobu i chronologii jego funkcjonowania. Prowadzone są także, zakrojone na szeroką skalę, prace konserwatorsko - restauracyjne wybranych zespołów architektonicznych, mające za zadanie zabezpieczenie i wyeksponowanie wyników prac archeologicznych. Jednocześnie trwają prace związane
z przystosowaniem stanowiska do ruchu turystycznego, które obejmują: odpowiednie zabezpieczenie stanowiska, budowę parkingu z dobrą infrastrukturą, stworzenie ścieżek dla turystów z punktami informacyjnymi
i wypoczynkowymi.

Bibliografia
Monika Rogozińska, Tajemnice wierzeń Inków, National Geographic (kwiecień 2008) 22-39
Ośrodek Badań Prekolumbijskich UW
Encyklopedia PWN