Lotopałanka czuje się w koronach drzew jak ryba w wodzie. Jest sprawnym wspinaczem i lotnikiem

W tym artykule:

1. Jak wygląda lotopałanka?
2. Niezwykłe umiejętności lotopałanki
3. Gdzie występuje lotopałanka karłowata?
4. Tryb życia lotopałanki
5. Czym żywi się lotopałanka?
6. Hodowla lotopałanki

Wspina się tak samo szybko jak wiewiórka i podobnie jak ona potrafi schodzi z pnia głową w dół. Lotopałanka karłowata jest stworzona do życia w koronach drzew, ale nad rozpowszechnioną u nas „baśką” ma jedną istotną przewagę. Jaką? Poniżej odpowiadamy na to pytanie.

Jak wygląda lotopałanka?

Lotopałanka karłowata (Petaurus breviceps), nazywana też krótkogłową, to niewielki torbacz zaliczany do podrodziny Petaurinae. Mierzy od 32 do 42 cm długości, z czego połowa tej wartości przypada na ogon. Dojrzały samiec waży od 68 do 160 g. Samice są nieco mniejsze i lżejsze – ich masa zamyka się w przedziale od 60 do 135 g.

Umaszczenie lotopałanki

Sierść lotopałanki karłowatej jest popielato-niebieskawa w części grzbietowej. Od nasady ogona aż do czoła przebiega czarna pręga. Sam ogon jest szarawy, z ciemniejszą obrączką przy koniuszku. Część brzuszna jest biaława. Oczy są otoczone czarnymi obwódkami.

Cechy charakterystyczne

Najbardziej wyrazistym wyróżnikiem lotopałanki karłowatej są jej oczy – ciemne, okrągłe i duże. Przyglądając się zwierzęciu nieco uważniej, łatwo można dostrzec kolejną niezwykłą cechę – fałd skórny rozciągający się między przednimi a tylnymi kończynami. Dokładniejsza obserwacja pozwoli zauważyć kolejne wyróżniki. Pierwszy palec kończyn miedniczych jest przeciwstawny, zupełnie jak kciuk u człowieka. Z kolei drugi i trzeci są zrośnięte.

Niezwykłe umiejętności lotopałanki

To nie deformacje, a cechy, które pozwalają zwierzęciu sprawnie funkcjonować w swoim środowisku naturalnym. Lotopałanki prowadzą nadrzewny tryb życia. Przeciwstawny palec zapewnia im pewny chwyt podczas wspinaczki, podobnie zresztą jak chwytny ogon.

Fałd skórny między kończynami pełni funkcję błony nośnej – pozwala zwierzęciu wykonywać lot ślizgowy. To sprawia, że lotopałanka karłowata może szybko przemieszczać się w poszukiwaniu pożywienia, pokonując przy tym duże odległości. Jak daleko może szybować? Aż na 55 metrów.

A co ze zrośniętym drugim i trzecim palcem? Charakterystyczna syndaktylia tworzy coś w rodzaju naturalnego grzebienia. Dzięki tej cesze lotopałanka może sprawniej przeczesywać sierść i usuwać z niej pasożyty.

Gdzie występuje lotopałanka karłowata?

Gdzie żyje to niezwykłe zwierzę? W ojczyźnie większości niezwykłych gatunków – Australii. Lotopałanki karłowate są rozpowszechnione w północnej i wschodniej części kontynentu. Występują także w Papui-Nowej Gwinei i na wyspach Archipelagu Bismarcka. Można ją spotkać także na Tasmanii, gdzie została introdukowana w 1835 roku.

Lotopałanka występuje wyłącznie w miejscach zadrzewionych, ale należy wspomnieć, że niezwykle łatwo przystosowuje się do różnych warunków środowiskowych. Żyje zarówno w lasach tropikalnych, jak i w lasach eukaliptusowych i w okresowo chłodnych lasach Tasmanii. Mało tego, jako jedyny torbacz bardzo dobrze odnajduje się też w środowisku zmienionym przez człowieka. Te sympatycznie wyglądające zwierzęta można spotkać w parkach, sadach, ogrodach i zdegradowanych lasach.

Tryb życia lotopałanki

Prowadzą głównie nocny tryb życia, jednak należy podkreślić, że czasami przejawiają też dzienną aktywność. Najczęściej jednak w ciągu dnia chronią się w dziuplach i uaktywniają się po zapadnięciu zmroku.

Lotopałanki są zwierzętami stadnymi i terytorialnymi. Tworzą grupy składające się z około dziesięciu dojrzałych osobników i młodych. Przewodzi im dominujący samiec, który wydziela najwięcej substancji piżmowych. Zapach odgrywa ważną rolę w komunikacji między poszczególnymi osobnikami. To dzięki niemu zwierzęta rozpoznają członków swojej grupy. Gdy na ich terenie pojawi się osobnik spoza stada, z zawziętością bronią dziupli.

Czym żywi się lotopałanka?

Lotopałanki karłowate są wszystkożerne. Ich dieta składa się przede wszystkim z soków roślinnych i małych bezkręgowców. Ich przysmakiem jest sok z eukaliptusa i figowców, ale są też sprawnymi myśliwymi. Mają świetny wzrok i słuch. Gdy namierzą owada lub pajęczaka, chwytają go przednimi kończynami i błyskawicznie uśmiercają. Co ciekawe, lotopałanki nie gardzą też jadowitymi gatunkami. Gdy pochwycą pająka lub skorpiona, przed konsumpcją usuwają gruczoły jadowe.

Zdarza się, że zwierzęta te wkradają się do ptasich gniazd w poszukiwaniu jaj. Czasami ich ofiarą padają niewielkie gady, a w południowym obszarze zasięgu występowania w ich jadłospisie pojawiają się też ślimaki.

Hodowla lotopałanki

Lotopałanka karłowata staje się coraz popularniejszym egzotycznym pupilem. Uchodzi za zwierzę towarzyskie i łatwe do oswojenia, ale to ledwie półprawda. Każdy dziki gatunek wymaga odpowiedniego podejścia i zaangażowania ze strony opiekuna, a lotopałanka nie stanowi tu wyjątku.

W niewoli lotopałanka okazuje się płochliwa i strachliwa. Strach manifestuje głośnymi okrzykami, czasami także agresją. Zdarza się, że zwierzę atakuje palce swojego opiekuna. Oczywiście zachowania stresowe można zniwelować. Przy zapewnieniu odpowiednich warunków hodowli lotopałankę można oswoić, ale wymaga to cierpliwości i doświadczenia. Z tego względu, trudno polecić to piękne zwierzę jako pierwszego pupila.

Ile żyje lotopałanka?

W środowisku naturalnym lotopałanki żyją średnio 5–6 lat. W niewoli, przy odpowiedniej opiece, mogą dożyć nawet 14 lat.