Nocna wojna o niebo: ćmy kontra nietoperze

Jasnozielona księżycówka amerykańska, z wydłużonymi skrzydłami i ciałem nie większym
od karty, jest stworzeniem urodziwym. A do tego bystrym, mówią biolodzy Jesse Barber i Akito Kawahara, którzy odkryli, że „ogonki” na końcu skrzydeł Actias luna to nie tylko efektowny dodatek, ale także odłączający się od reszty ciała wabik na głodne nietoperze.

– Gdy te nocne drapieżniki, dzięki echolokacji, ruszają do ataku – opowiada Barber – poruszające się ogonki na końcu skrzydeł ćmy skupiają uwagę i zwodzą napastnika, który może chwycić ogon ofiary,
ale rzadko ją samą.

– Ćmy i nietoperze prowadzą wojnę na dźwięki już od 60 mln lat – mówią Barber i Kawahara. Ich badania poszerzają wiedzę na temat strategii unikania ataków drapieżców i zdolności adaptacyjnych ćmy
w ewolucyjnym „wyścigu zbrojeń”.

Odwrócenie uwagi

Księżycówka trzepocze „ogonkami” swych skrzydeł,
by odwrócić uwagę nietoperza od głównego celu.

Blokowanie sonarów

Ćmy zawisakowate pocierają o siebie częściami ciała, by tworzyć ultradźwięki zakłócające nietoperzom odbiór echa.

Nagły spadek

Motyle nocne z uszami uciekają przed nietoperzami na kilka sposobów. Często składają skrzydła i nagle
usuwają się z drogi drapieżcy.