Pademelon to jeden z najmniejszych kangurowatych. Co warto wiedzieć o tym gatunku?

W tym artykule:

1. Podział rodzaju
2. Systematyka rodzaju
3. Jak wygląda pademelon czerwonoszyi?
4. Gdzie występuje pademelon?
5. Jaki tryb życia prowadzi pademelon?
6. Czym żywi się pademelon?
7. Zagrożenia dla pademelona

Żadne inne zwierzę nie kojarzy się z australijską fauną tak bardzo, jak kangur. Nic dziwnego. W końcu to właśnie ten torbacz znajduje się w herbie tego kraju. Warto jednak wiedzieć, że na tę podrodzinę nie składają się wyłącznie duże gatunki, jak kangur olbrzymi, szary, rudy czy antylopi, ale także znacznie mniejsze. Do takich należy zaliczyć przedstawicieli rodzaju pademelon.

Podział rodzaju

Na rodzaj pademelon składa się sześć gatunków, z czego cztery to gatunki monotypowe:

• pademelon rudobrzuchy (Thylogale billardierii),
• pademelon czerwonoszyi (Thylogale thetis),
• pademelon czerwononogi (Thylogale stigmatica),
• pademelon nowogwinejski (Thylogale browni),
• pademelon śniady (Thylogale brunii),
• pademelon stokowy (Thylogale calabyi).

Do gatunków monotypowych należy zaliczyć pademelona rudobrzuchego, czerwonoszyjego, śniadego i stokowego. W obrębie gatunków Thylogale stigmatica i Thylogale browni wyróżnia się odpowiednio cztery i dwa podgatunki.

Systematyka rodzaju

Rodzaj pademelon został zdefiniowany w 1837 roku przez Johna Edwarda Graya. Brytyjski zoolog opisał go w artykule na temat nowych ssaków, opublikowanym w „The Magazine of Natural History and Journal of Zoology, Botany, Mineralogy, Geology and Meteorology”. Jako gatunek typowy wskazał pademelona czerwonoszyjego, którego dziewięć lat wcześniej opisał René Lesson, francuski chirurg i przyrodnik.

Jak wygląda pademelon czerwonoszyi?

Pademelon czerwonoszyi jest przedstawicielem średniej wielkości torbaczy. Długość ciała dojrzałego samca zamyka się w przedziale od 30 do 63 cm. Długość ogona takiego osobnika to 27–51 cm, a masa ciała – od 2,5 do 9,1 kg. Samice są nieco mniejsze. Osiągają od 29 do 50 cm długości bez ogona (długość ogona to 27–37 cm) i masę ciała od 1,8 do 4,3 kg.

Hapalochlaena jest niewielka, ale śmiertelnie niebezpieczna. Potrafi przebić kombinezon płetwonurka

Hapalochlaena jest niewielka, ale ta cecha nie czyni jej bezbronną. Ta mała ośmiornica to jeden z najniebezpieczniejszych mieszkańców oceanów. Jest sprawnym łowcą i potrafi skutecznie broni...

Sierść pademelona czerwonoszyjego jest miękka i gęsta. W części grzbietowej okrywa jest rudoszara, a w części brzusznej – biaława. Kończyny i ogon są płowe. Na grzbiecie i ramionach wyraźniej odznacza się rudawa barwa.

Gdzie występuje pademelon?

Tak jak lotopałanka, gatunki reprezentujące rodzaj pademelon są przedstawicielami australijskiej fauny. Zwierzęta te zasiedlają wschodnią część Australii, Tasmanię i Nową Gwineę.

Zasięg występowania gatunku typowego, czyli pademelona czerwonoszyjego, obejmuje tereny od Gladstone w południowo-wschodnim Queensland po Illawarrę w południowo-wschodniej części Nowej Południowej Walii. Upodobał sobie wilgotne zarośla i lasy. Przedstawicieli tego gatunku można spotkać zarówno w lasach deszczowych, jak i lasach eukaliptusowych.

Jaki tryb życia prowadzi pademelon?

Pademelon czerwonoszyi jest aktywny nocą. Za dnia chroni się w gąszczu zarośli. Gdy zapada zmierzch, zwierzę wyrusza na żer. Przedstawiciele tego gatunku mają duże oczy, które umożliwiają im dobre widzenie nawet w całkowitej ciemności. Większość pademelonów prowadzi samotniczy tryb życia. Tylko niektóre osobniki tworzą małe stada. W takich grupach panuje ściśle określona hierarchia. Na czele staje największy, najcięższy i najsilniejszy samiec.

Komunikacja w grupie

Poszczególne osobniki komunikują się między sobą dźwiękami i gestami. To dość płochliwe zwierzęta, ale ucieczka nie jest ich pierwszym odruchem, gdy w ich zasięgu pojawia się zagrożenie. Zaskoczone zwierzę zwykle pozwala zbliżyć się potencjalnemu intruzowi na pewną odległość. Zanim rzuci się do ucieczki, kilkukrotnie uderzy tylnymi łapami o ziemię. W ten sposób da znać swoim pobratymcom, że w pobliżu czai się niebezpieczeństwo.

Ten charakterystyczny gest ma też zastosowanie, gdy na teren jednego pademelona wkracza inny. Wówczas gospodarz dwukrotnie tupie tylnymi łapami. Jeżeli gość odwzajemni sygnał, zostaje wpuszczony.

Czym żywi się pademelon?

Podstawą jadłospisu pademelonów są trawy, liście, korzenie i kora. W diecie gatunku czerwonoszyjego pojawiają się też jagody. Gdy zapada zmierzch, zwierzęta opuszczają swoje schronienia w zaroślach i żerują na skraju lasu. Nie zapuszczają się jednak na otwartą przestrzeń, gdzie nie miałyby dużych szans w konfrontacji z drapieżnikami.

Zagrożenia dla pademelona

Pademelony nie mają ostrych pazurów i kłów. W konfrontacji z drapieżnikami ich jedyną bronią jest szybkość i spryt. Dlatego wybrały życie pod osłoną nocy, ale to nie sprawia, że są całkowicie bezpieczne. Największymi wrogami pademelonów są psy dingo. Zagrażają im też duże drapieżne ptaki, a nawet lisy rude i psy domowe.

Wymieniając zagrożenia dla tego gatunku, nie można pominąć człowieka. Pademelony nie są szkodnikami upraw, więc nie są tępione, jednak coraz częściej dochodzi do niszczenia ich naturalnych siedlisk, co w największym stopniu przyczynia się do ograniczenia populacji tych pięknych zwierząt. Lasy, w których żyją pademelony, są karczowane i przekształcane w tereny rolnicze. Mimo to gatunek na razie nie jest zagrożony.

Nasz ekspert

Artur Białek

Dziennikarz i redaktor. Wcześniej związany z redakcjami regionalnymi, technologicznymi i motoryzacyjnymi. W „National Geographic” pisze przede wszystkim o historii, kosmosie i przyrodzie, ale nie boi się żadnego tematu. Uwielbia podróżować, zwłaszcza rowerem na dystansach ultra. Zamiast wygodnego łóżka w hotelu, wybiera tarp i hamak. Prywatnie miłośnik literatury.