Te zwierzęta prowadzą lekcje dla swoich młodych. Czego uczy szkoła zwierząt?

Tymale dwubarwne z Afryki Południowej szkolą swoje małe, by kojarzyły “piszczące nawoływanie” z dostawaniem pokarmu. Chwostka szafirowa z kolei uczy swoje pisklęta “hasła” do wołania o pokarm nawet jeszcze zanim się wyklują.

Fot. Wikimedia Commons

Europejskie mrówki Temnothorax albipennis uprawiają tzw. bieganie w tandemie podczas którego jedna mrówka pokazuje drugiej drogę do nowego źródła pożywienia. Mrówka prowadząca może nawet zwolnić tempo, by jej uczeń mógł nadążyć, rozejrzeć się i zapamiętać charakterystyczne punkty trasy.

Fot. Wikimedia Commons

Afrykańskie surykatki szare to cierpliwi nauczyciele swoich maleństw. Pokazują im, jak uważnie obchodzić się z niebezpiecznymi skorpionami - stanowiącymi jedno z głównych źródeł pożywienia.

W 2006 roku Alex Thornton i Katherine McAufllife z Uniwersytetu Cambridge zaobserwowali, że dorosłe surykatki najmłodszemu potomstwu przynoszą martwe skorpiony. „A w miarę jak dorastają, młode coraz częściej dostają żywe choć ranne zdobycze”, często z usuniętym żądłem, opowiada Thornton.

W końcu młode osobniki są na tyle wyszkolone, że mogą zmierzyć się z nietkniętą ofiarą, dodaje Thornton.

Dorosłe surykatki zachęcają też swoich uczniów: jeśli młoda surykatka nie reaguje na skorpiona, zostanie ponaglona– i wówczas w większości przypadków młode osobniki posłusznie zjedzą swój obiad.

Na zdjęciu:

Surykatka szara pielęgnuje pysk swojego małego. To afrykańskie zwierzę jest jednym z kilku gatunków, które potrafią uczyć.

Fot. MATTIAS KLUM, NATIONAL GEOGRAPHIC CREATIVE

Momenty nauki

Według Thorntona istnieje prawdopodobnie wiele innych gatunków zwierząt potrafiących nauczać, a w swoim badaniu z 2008 roku wymienia ich całą listę. Są wśród nich domowe koty i gepardy, które zabijają ofiary dla młodszego potomstwa, a starszemu przynoszą żywe. Stosują podobną strategię jak surykatki.

Thornton twierdzi, że istnieją pewne przekonywujące dowody na nauczanie u naczelnych, choć zagadnienie wymaga jeszcze dalszych badań.

Na zdjęciu:

Mama pokazuje swojemu małemu gepardowi, jak polować na gazelopkę sawannową na stepach kenijskiego Rezerwatu Narodowego Masai Mara .

Fot. BEVERLY JOUBERT

Na przykład marmozeta lwia znajduje pożywienie w dziuplach drzew i woła młode małpy, by się przyłączyły – twierdzi Lisa Rapaport, antropolożka behawioralna z Clemson University. Rapaport widziała w lasach deszczowych Brazylii, jak dorosłe małpy wołały młode osobniki, by te z kolei mogły same zajrzeć do dziupli i zdobyć dla siebie pożywienie. Zdaniem Rapaport szanse na powodzenie wzrastają diametralnie dzięki pomocy dorosłych, co stanowi pośredni dowód na to, że proces nauczania rzeczywiście zachodzi.

Na zdjęciu marmozeta lwia.

fot. Shutterstock

Krzywa uczenia się

Większość zwierząt uczy się obserwując inne zwierzęta, a proces ten nazywany jest społecznym uczeniem się.

Shane Gero z Dominica Sperm Whale Project twierdzi, że dorosłe kaszaloty spermacetowe dzielą się informacjami na temat tego, kiedy należy się socjalizować i sygnalizują, jeśli młode osobniki są w niebezpieczeństwie.

Na zdjęciu mała marmozeta.

Fot. Shutterstock

Młode uczą się dialektu bądź kodu dźwiękowego - określonej sekwencji dźwięków przypisanych do danego regionu – od swoich matek i innych kaszalotów z danej grupy społecznej. Jednak Gero podkreśla, że nie ma dowodu na obecność procesu nauczania.

Ciężko dokładnie stwierdzić, od kogo się tego uczą, tak samo zresztą, jak trudno jest ustalić, czy mój syn nauczył się mówić „cześć” od mnie, mojej żony, mojego taty czy jego starszego brata, tłumaczy Gero.

Jeśli młode zaklną, jak myślicie, kogo będą winić dorośli?

Tekst: Liz Langley

Źródło: National Geographic News

Na zdjęciu:

Małe stado kaszalotów spermacetowych pływa w wodach Dominiki. Zwierzęta posługują się dialektami, który pozwalają im na komunikację.

Fot. FLIP NICKLEN, MINDEN PICTURES