Ten błękitny ptaszek ma wygląd jak z baśni. Słuchanie go to jednak żadna przyjemność
Modrowronka kalifornijska to istny błękitny klejnot w świecie ptaków, ale gdy tylko otworzy dziób... czar pryska. Jej skrzek przypomina zepsuty głośnik i potrafi skutecznie zagłuszyć śpiew innych ptaków.
Spis treści:
Naszą planetę zamieszkuje około 11 tysięcy gatunków ptaków. Najwięcej jest ich w Ameryce Południowej. Szacuje się, że rekordową liczbę gatunków ptaków można spotkać w Kolumbii, gdzie żyje ich ponad 1900. Niewiele mniej, bo 18o0 gatunków ptaków, osiedliło się w Peru czy Brazylii. Regionami o dużej bioróżnorodności są również Afryka Środkowa oraz Azja Południowo-Wschodnia.
Egzotyczne ptaki nierzadko nazywa się rajskimi. Najczęściej stoi za tym ich barwne upierzenie. Idąc tym kluczem, dla mieszkańców Polski nie tylko papugi czy kakadu uchodzą za rajskie. W końcu nad Wisłą przeważają ptaki brązowe, szare, oliwkowe i czarne. Te bardziej kolorowe – np. żołna i zimorodek – występują znacznie rzadziej i można je spotkać tylko w określonych siedliskach.
Tym razem w poszukiwaniu kolorowych ptaków sięgamy wzorkiem aż za ocean, a dokładnie do Kalifornii. Jeden z najcieplejszych stanów zamieszkuje modrowronka kalifornijska. Można ją spotkać nie tylko na zachodnim wybrzeżu USA, ale również w Meksyku.
Jak wygląda modrowronka kalifornijska?
W języku polskim istnieje związek frazeologiczny określający osoby lekkomyślne i stroniące od pracy jako niebieskie ptaki. W świecie zwierząt ten przydomek mogłaby nosić modrowronka kalifornijska. Jej upierzenie mieni się odcieniami błękitu. Dzięki smukłej sylwetce i bystremu spojrzeniu wygląda na stworzenie pełne energii i sprytu. W przeciwieństwie do ludzkich „niebieskich ptaków”, ten skrzydlaty mieszkaniec Ameryki Północnej jest jednak bardzo zaradny i aktywny. Spędza dnie na poszukiwaniu pożywienia i pilnowaniu swojego terytorium.
Wróćmy jednak na chwilę, do tego, jak wygląda modrowronka kalifornjska. To średniej wielkości ptak z rodziny krukowatych. Dorosłe osobniki mierzą około 27–31 cm długości i ważą od 75 do 80 g. Od innych gatunków, jakie można spotkać w parkach, odróżnia je niebieska głowa oraz skrzydła i ogon o podobnych odcieniach upierzenia. Błękit przełamują czasem szarobrązowy grzbiet i jasnoszary spód ciała.
Podgatunki różnią się odcieniami niebieskiego i wzorami upierzenia. Ptaki te preferują lasy dębowe, suche zarośla oraz mieszane lasy sosnowo-dębowe. Modrowronki kalifornijskie często odwiedzają też przydomowe karmniki. Zazwyczaj poruszają się w małych grupach.
Ptasie (skrzeczące) radio
Modrowronka kalifornijska jest znana nie tylko z tego, jak wygląda, ale też ze swoich charakterystycznych odgłosów. Jej chrapliwe skrzeczenie bywa kojarzone z zepsutym głośnikiem. Modrowronki używają swoich głosów na przykład, kiedy chcą przepędzić intruza. Wydają wtedy intensywne nawoływania, sygnalizując swoją obecność i chęć obrony własnego terytorium. Podczas przemieszczania się, zwłaszcza w grupie, ptaki te również utrzymują kontakt za pomocą krótkich nawoływań. To pomaga im w koordynacji lotu.
Co ciekawe, modrowronki kalifornijskie reagują na widok martwego osobnika swojego gatunku. Zbierają się wokół niego i wydają alarmujące odgłosy. To zachowanie ma na celu ostrzeżenie innych ptaków przed potencjalnym zagrożeniem w okolicy.
Życie codzienne błękitnego ptaka
Modrowronki kalifornijskie są wszystkożerne. Ich dieta obejmuje żołędzie, nasiona słonecznika, orzechy, małe jaszczurki, owady, owoce, a nawet ptasie jaja. Występują na wysokościach do 2400 m n.p.m. Sporadycznie są też spotykane wyżej, np. w górach San Bernardino w Kalifornii.
Te niebieski ptaki są gatunkiem osiadłym i terytorialnym. Często przebywają w małych grupach rodzinnych. Wykazują dużą inteligencję, typową dla krukowatych. Przejawia się ona m.in. w zdolności do zapamiętywania miejsc, gdzie ukrywają pożywienie. Modrowronki kalifornijskie chowają zdobycze i przez krótki czas pamiętają miejsce kryjówki.
Modrowronki kalifornijskie są monogamiczne, a pary utrzymują się przez cały rok. Gniazdo budowane jest głównie przez samicę, a powstaje z roślinności, mchu, źdźbeł trawy, piór i sierści. Samica składa zazwyczaj od 3 do 4 jaj, jedno dziennie. Po upływie ok. 2 tygodni wykluwają się pisklęta, najczęściej wszystkie jednego dnia. Oboje rodzice karmią młode, aż te opuszczają gniazdo po 16 dniach od wyklucia.
Ptaki te żyją od 9 do 19 lat. Tak duża rozpiętość w długości życia wynika z kilku czynników. Przede wszystkim ptaki żyjące na wolności są narażone na drapieżniki, choroby, zmiany klimatyczne i niedobór pożywienia, co skraca ich życie. W niewoli, gdzie te zagrożenia są minimalne, mogą żyć znacznie dłużej.
Nasz autor
Mateusz Łysiak
Dziennikarz podróżniczy, rowerzysta, górołaz. Poza szlakiem amator kuchni włoskiej, popkultury i języka hiszpańskiego.