Błękitny skarb. Czego dowiedzieliśmy się o Ziemi patrząc na nią z kosmosu? To wielka mozaika
Ziemia to jedyne znane nam miejsce, gdzie rozwinęło się złożone wielokomórkowe życie. Co jeszcze o niej wiemy?
Nasz dom, Ziemia, jest jedyną znaną planetą w Układzie Słonecznym, na której rozwinęło się życie. Wszystkie niezbędne dla naszego przetrwania elementy są pod cienką warstwą atmosfery, która oddziela nas od niezamieszkanej przestrzeni kosmicznej. Ziemia składa się ze skomplikowanych, interaktywnych układów, które często są trudne do przewidzenia. Powietrze, woda, ziemia i życie - w tym ludzie - wspólnie tworzą stale zmieniający się świat, który staramy się zrozumieć.
Unikalna perspektywa przestrzeni kosmicznej daje możliwość zobaczenia Ziemi jako całości. Naukowcy na całym świecie odkryli wiele sekretów naszej planety dzięki współpracy i udostępnianiu sobie wyników.
Niektóre fakty są dobrze znane. Na przykład, Ziemia jest trzecią planetą od Słońca i piątą co do wielkości w Układzie Słonecznym. Średnica Ziemi jest o zaledwie kilkaset kilometrów większa niż średnica Wenus. Cztery pory roku są wynikiem tego, że oś obrotu Ziemi jest przechylona o więcej niż 23 stopnie.
Oceany o co najmniej czterokilometrowej głębokości pokrywają niemal 70 procent powierzchni planety. Słodka woda w stanie ciekłym występuje tylko w obrębie wąskiego zakresu temperatury - od 0 do 100 stopni Celsjusza. Ta rozpiętość temperatury jest szczególnie wąska, gdy bierze się pod uwagę pełen zakres temperatur występujących w Układzie Słonecznym. Obecność i dystrybucja pary wodnej w atmosferze jest odpowiedzialna w dużym stopniu za pogodę na Ziemi.
Ochronna atmosfera
Otoczka powietrza znajdująca się tuż przy powierzchni Ziemi składa się w 78 procentach z azotu, 21 z tlenu i w 1 procencie z innych składników. Taki skład atmosfery wpływa na długofalowy klimat i krótkoterminową lokalną pogodę; chroni nas przed prawie całym, szkodliwym promieniowaniem pochodzącym od Słońca, a także przed meteorytami. Satelity wykazały, że górne warstwy atmosfery pęcznieją w ciągu dnia i kurczą się w nocy w wyniku aktywności Słońca.
W wyniku szybkiego wirowania naszej planety i obecności niklowo-żelaznego jądra wytwarzane jest pole magnetyczne, które zostaje zniekształcone w kształt łzy przez wiatr słoneczny - strumień naładowanych cząstek wyrzucanych nieprzerwanie przez Słońce. Pole magnetyczne nie rozmywa się w przestrzeni, ale ma określone granice. Kiedy naładowane cząsteczki wiatru słonecznego zostają uwięzione w polu magnetycznym Ziemi, zderzają się z cząsteczkami powietrza nad biegunami magnetycznymi naszej planety. Wspomniane cząsteczki następnie zaczynają świecić i na niebie pojawiają się zorze polarne.
Tekst dzięki uprzejmości NASA / JPL