Zwierzęta Ameryki Północnej. Oto najciekawsze gatunki tego kontynentu

W tym artykule:

1. Grizzly (niedźwiedź szary)
2. Baribal północnoamerykański (niedźwiedź czarny)
3. Bizon (żubr amerykański)
4. Piżmowół (wół piżmowy)
5. Widłoróg amerykański
6. Kojot
7. Puma amerykańska

Grizzly (niedźwiedź szary)

Naszą listę otwiera jeden z najrzadszych podgatunków niedźwiedzia brunatnego. Grizzly, bo o tym kolosie mowa, występuje wyłącznie na obszarze Ameryki Północnej, głównie na Alasce i w Kanadzie. Mniejsze populacje znajdziemy także na terenie rezerwatów w Montanie, Wyoming, Washingtonie i Idaho.

Ogromny niedźwiedź osiąga długość do 200 cm i wysokość w kłębie przekraczającą 100 cm. Samice ważą 200 kg, samce - 360 kg. Jak większość niedźwiedzi, grizzly jest wszystkożercą. Jego dieta składa się głównie z mięsa, ale gdy zachodzi taka konieczność, zadowoli się jagodami, korzonkami i orzechami.

Baribal północnoamerykański (niedźwiedź czarny)

Niedźwiedzie grizzly dorobiły się łatki krwiożerczych bestii, ale na terenie Ameryki Północnej występuje znacznie niebezpieczniejszy przedstawiciel rodzaju Ursus. Baribal, mimo że nie jest największym reprezentantem swojej rodziny, należy do najbardziej terytorialnych "misiów", które w obronie zamieszkiwanego obszaru wykazują wyjątkową zawziętość i agresję.

Północnoamerykańskie niedźwiedzie czarne zamieszkują gęsto zalesione, górzyste obszary, zlokalizowane z dala od ludzkich siedzib. Należy jednak wspomnieć, że natura obdarzyła je wyjątkowymi zdolnościami adaptacyjnymi, więc w poszukiwaniu pożywienia niektóre osobniki przenoszą się na obszary podmiejskie.

Baribale osiągają długość od 120 do 200 cm i wysokość w kłębie od 70 do 105 cm. Dorosła samica może ważyć do 170 kg, a samiec - do 250 kg. Ich dieta składa się przede wszystkim z roślin, ale po wyjściu ze snu zimowego niedźwiedzie czarne szukają pokarmu mięsnego.

Bizon (żubr amerykański)

Zwierzęta Ameryki Północnej i zwierzęta Europy mają kilku blisko spokrewnionych przedstawicieli. Jednym z najbardziej charakterystycznych gatunków jest bizon - kuzyn naszego żubra.

Jak rozpocząć przygodę z terrarystyką? Podpowiadamy, gatunki do terrarium dla początkujących i nie tylko

Zwierzęta do terrarium dają możliwość obcowania z gatunkami, których na co dzień nie możemy obserwować w ich naturalnym środowisku. Dodatkowo, pięknie urządzony zbiornik stanowi prawdzi...

Zanim biały człowiek postawił stopę na kontynencie północnoamerykańskim, bizony zamieszkiwały niemal cały obszar tej niezwykłej krainy. Niestety, w wyniku zmasowanych polowań (dla cennych skór), te majestatyczne zwierzęta niemal wyginęły. Ocalałe okazy zgromadzono w parkach narodowych.

• Bizony osiągają wysokość w kłębie do 190 cm. Ciężar dorosłego samca może przekraczać 900 kg, a samicy - 600 kg. Ich dieta składa się przede wszystkim z trawy, porostów, gałęzi i liści.

Piżmowół (wół piżmowy)

Jednym z najbardziej interesujących zwierząt Ameryki Północnej jest wół piżmowy - bodaj najdziwniejszy przedstawiciel rzędu parzystokopytnych. Wyróżnia się masywną budową i niezwykle obfitym futrem. Druga z wymienionych cech sprawia, że woły piżmowe mogą przetrwać w najbardziej niesprzyjających warunkach.

Ich domem są arktyczne obszary kontynentu północnoamerykańskiego - Grenlandia i północne obszary Kanady. Niewielkie populacje występują też na Alasce.

Obfite futro piżmowoła składa się z dwóch rodzajów włosów. Włosy okrywowe (osiągające do 90 cm długości) przykrywają krótki, za to gruby podszerstek. Taka szata sprawia, że zwierzę wydaje się być większe i cięższe niż w rzeczywistości. Wół piżmowy osiąga wysokość w kłębie do 150 cm i wagę ok. 285 kg, czyli jest znacznie lżejszy od naszego żubra. Jego dieta składa się z mchów, ziół, porostów i roślin drzewiastych.

Widłoróg amerykański

Wymieniając najbardziej niezwykłych przedstawicieli rzędu parzystokopytnych, nie sposób pominąć widłoroga amerykańskiego. Choć jego wygląd na to nie wskazuje, mówimy tu o drugim najszybszym zwierzęciu świata.

Domem widłorogów są rozległe tereny porośnięte roślinnością preriową, rozciągające się od prowincji Alberta i Saskatchewan w kanadzie, przez zachodnie stany USA, aż po Sonorę w Meksyku. Nieliczne populacje żyją też na obszarach krzewiastych, ale nie spotkamy ich na terenach zadrzewionych.

Widłorogi osiągają wysokość w kłębie do 104 cm. Samce mogą ważyć do 65 kg, a samice - do 48 kg. W okresie letnim, odżywiają się przede wszystkim roślinnością trawiastą. Jesienią w ich jadłospisie pojawiają się jagody, a zimą - gałęzie krzewów.

60 lat temu książę Filip nieświadomie uratował najrzadszego torbacza Australii

Potorous gilbertii przez wiele lat był uważany za wymarły gatunek. Od niedawna populacja niewielkich torbaczy się powiększa.

Najbardziej niezwykłymi cechami widłorogów są zwinność i szybkość. Dorosły osobnik może gnać na krótkim dystansie z prędkością do 88 km/h. Długi bieg z prędkością ok. 67 km/h nie stanowi wyzwania dla tego niezwykłego zwierzęcia.

Co czyni je wybitnymi sprinterami? Przede wszystkim - duże płuca, serce i tchawica, szpiczaste kopyta amortyzujące wstrząsy i lekkie kości. To prawda, gepard jest szybszy od widłoroga, ale w kwestii dystansu możliwego do pokonania ze znaczną prędkością, górą pozostaje ten drugi.

Kojot

W podaniach rdzennych mieszkańców kontynentu północnoamerykańskiego, kojoty są przedstawiane jako zwierzęta niebywale mądre. Jest w tym sporo prawdy, bo to właśnie spryt i inteligencja zadecydowały o tym, że te charakterystyczne psowate zamieszkują wszystkie kraje kontynentalnej części Ameryki Północnej i nieustannie zwiększają swój zasięg.

Na kontynencie północnoamerykańskim, kojoty występują w Kanadzie, Stanach Zjednoczonych i Meksyku. Ich naturalnym środowiskiem są obszary zakrzewione i tereny otwarte.

Z wyglądu, przypominają wilka lub szakala. Dorosły kojot może osiągać długość do 86 cm i wysokość w kłębie do 66 cm. Maksymalna waga dużego osobnika to 26 kg.

• Warto podkreślić, że kojoty są zwierzętami wszystkożernymi. Sprawnie polują na niewielkie ssaki, ptaki i gady, ale w ich diecie pojawiają się też owoce i warzywa.

Puma amerykańska

Naszą listę zamyka największy przedstawiciel miauczących kotów. Choć pod względem masy ciała bliżej jej do dużych krewniaków, to budowa anatomiczna klasyfikuje pumę w szeregu małych i średnich kotowatych.

Pumy doskonale czują się w górach oraz na otwartych i zalesionych terenach. Występują w Kanadzie (południowa część Alberty i Kolumbia Brytyjska) i USA (głównie Kalifornia, Teksas).

Dorosły osobnik może osiągać długość do 245 cm i wysokość w kłębie do 90 cm. Średnia waga samców to 68 kg, a samic - 55 kg. Puma jest niezwykle sprawnym, silnym drapieżnikiem i z łatwością zabija zwierzynę znacznie większą od siebie. W jadłospisie tego kota dominują jelenie, ale zdarza się, że pumy polują też na młode niedźwiedzie i zwierzęta gospodarskie - owce i bydło.

Nasz ekspert

Artur Białek

Dziennikarz i redaktor. Wcześniej związany z redakcjami regionalnymi, technologicznymi i motoryzacyjnymi. W „National Geographic” pisze przede wszystkim o historii, kosmosie i przyrodzie, ale nie boi się żadnego tematu. Uwielbia podróżować, zwłaszcza rowerem na dystansach ultra. Zamiast wygodnego łóżka w hotelu, wybiera tarp i hamak. Prywatnie miłośnik literatury.