Zwierzęta w Tatrach. Sprawdź, jakie gatunki można tam spotkać?

W tym artykule:

1. Świstak
2. Płochacz halny
3. Pomurnik
4. Kozica tatrzańska
5. Orzeł przedni
6. Ryś eurazjatycki
7. Wilk szary
8. Niedźwiedź brunatny

Na wstępie wypada zaznaczyć, że odmienność tamtejszej fauny nie wynika wyłącznie z obecności gatunków wysokogórskich. Także w piętrze lasów reglowych można spotkać zwierzęta w Tatrach, których próżno szukać w innych polskich krainach geograficznych (z wyjątkiem Bieszczadów).

Świstak

Świstaki zamieszkują górne piętra gór, od kosodrzewiny po turnie. W Polsce te sympatyczne gryzonie można spotkać wyłącznie w Tatrach. Osoby mające szczęście zobaczyć świstaka w jego naturalnym środowisku, z całą pewnością nie pomylą go z innym zwierzęciem. Ich ciało osiąga długość do 50 cm, ogon - do 20 cm. Charakteryzują się krępą sylwetką i gęstym futrem koloru jasnobrązowego, ciemnoszarego lub rudego.

Świstaki to zwierzęta stadne, które żyją w grupach liczących od kilku do kilkunastu osobników. Natura obdarzyła je doskonałym wzrokiem, który pozwala im dostrzec zagrożenie ze znacznej odległości. Gdy świstak wypatrzy potencjalnego wroga, informuje o tym resztę grupy, wydając z siebie charakterystyczny gwizd.

• W sezonie jesienno-zimowym, świstaki zapadają w trwający niemal 7 miesięcy sen. W tym czasie, korzystają z zapasów energetycznych zgromadzonych w postaci tkanki tłuszczowej.

Płochacz halny

W piętrze hal można natknąć się na płochacza halnego - rzadkiego ptaka, występującego wyłącznie w Tatrach i Sudetach. Jego nazwa sugeruje płochliwą naturę, ale to niezwykle śmiałe ptaki, które podchodzą do turystów rzucających im okruszki niczym krakowskie gołębie.

Z wyglądu, płochacz halny przypomina nieco wróbla, ale w praktyce trudno pomylić te ptaki. Płochacz jest nieco większy (osiąga długość do 19 cm), a jego upierzenie jest bardziej kontrastujące (brązowe ciało, szara głowa, białe gardło z czarnymi kropkami).

Pomurnik

Tatrzańskie hale są też domem dla pomurnika - jednego z najrzadszych ptaków. Jego długi, zakrzywiony dziób nasuwa skojarzenia z pełzaczem, jednak upierzenie pomurnika nie pozwala pomylić tych gatunków. Jego ciało pokrywają szare i czarne pióra, ogon i skrzydła wieńczy kolor biały. Lotki i pokrywy skrzydłowe są natomiast ciemnoczerwone.

Kozica tatrzańska

W piętrze hal i turni można spotkać zwierzę będące niekwestionowanym symbolem Tatr. Mowa o kozicy, która w Polsce występuje wyłącznie w Tatrach (na Słowacji także w Niżnich Tatrach i Fatrze). Samice żyją w stadach nazywanych kierdlami. Samce (czyli capy) są samotnikami.

Zwierzęta przypominające kozę domową osiągają długość do 140 cm i wysokość w kłębie do 90 cm. Waga dorosłego capa to ok. 30 kg. Samce i samice są wyposażone w puste w środku rogi, nazywane hakami.

• Kozice preferują życie w wysokich partiach gór, ale zimą schodzą poniżej piętra kosodrzewiny, do lasów. W okresie letnim ich dieta składa się z trawy i ziół, zimą zjadają korę kosówki, pędy drzew, igły i porosty.

Orzeł przedni

Ponad najwyższymi turniami Tatr lata piękny i majestatyczny orzeł przedni. Ten wielki drapieżnik osiąga do 93 cm i pod względem wielkości, w Polsce ustępuje wyłącznie bielikowi. Dorosłe ptaki charakteryzują się brunatnym upierzeniem z jaśniejszymi piórami na wierzchu. Poluje na ssaki, gady i inne ptaki, a swoją zdobycz chwyta przede wszystkim na ziemi. Nie gardzi też padłymi osobnikami.

Ryś eurazjatycki

Jakie zwierzęta można spotkać w Tatrach w niższych partiach? Poza dość pospolitymi gatunkami, w tatrzańskich lasach mieszka kilka rzadkich drapieżników. Jednym z nich jest ryś. To największy europejski przedstawiciel rodziny kotowatych. Te piękne drapieżniki osiedliły się w starych drzewostanach i zwykle polują powyżej górnej granicy lasów. Ich łupem padają nie tylko gryzonie, ale także większa zwierzyna - sarny i kozice.

Rysia trudno pomylić z innym kotem. Zwierzę wielkości sporego psa (długość wraz z ogonem to 130-150 cm) charakteryzuje się długimi nogami, gęstą sierścią (żółta lub rdzawoszara, z charakterystycznymi cętkami na tułowiu i pręgami na ogonie) i krótkim ogonem. Cechą rozpoznawczą rysia są też ciemne "pędzle" na uszach.

Wilk szary

Tatrzańskie lasy zamieszkuje też największy drapieżnik z rodziny psowatych. Mowa o wilku szarym. Dorosłe osobniki osiągają długość do 140 cm i wagę do 70 kg. Charakteryzuje go szara sierść (latem rzadsza niż zimą) i prosty, puszysty ogon. Z daleka, wilka łatwo pomylić z owczarkiem niemieckim, choć jest mało prawdopodobne, że natkniemy się na to zwierzę, przemierzając górskie szlaki. Wilk unika kontaktu z człowiekiem do tego stopnia, że wielu leśników nigdy nie widziało tego zwierzęcia na własne oczy.

• Żyją w grupach rodzinnych, nazywanych watahami. Panuje w nich ścisły podział hierarchiczny. Samcom przewodzi basior, a samicom - wadera. Ich jadłospis składa się głównie z saren, jeleni i zajęcy, ale przypadki ataków na stada owiec nie należą do rzadkości.

Zwierzęta Europy. Oto najciekawsze gatunki zamieszkujące ten kontynent

Zwierzęta Europy to nie tylko dziki, sarny, jelenie, lisy czy wiewiórki. Na Starym Kontynencie żyje wiele fascynujących gatunków, których z całą pewnością nie można określić mianem nud...

Niedźwiedź brunatny

Największym zwierzęciem żyjącym w Tatrach jest niedźwiedź brunatny. Dorosłe osobniki osiągają wysokość do 135 cm w kłębie, długość do 250 cm, a ich waga może przekraczać 200 kg. Charakteryzują się ciemnobrązową sierścią, choć nie brakuje też osobników o jaśniejszym umaszczeniu.

Mimo że jadłospis niedźwiedzia w dużej części składa się z pokarmu roślinnego, to należy pamiętać, że mówimy tu o zwierzęciu wszystkożernym, które nie gardzi też padliną i jest aktywnym myśliwym. "Miś" wydaje się powolny i niezdarny, ale to tylko pozory. Na krótkich odcinkach potrafi biegać z prędkością 50 km/h. Świetnie pływa i wspina się na drzewa.

• Niedźwiedzie zapadają w sen zimowy, spędzając niesprzyjającą im porę roku w gwarze. W tym czasie, tracą nawet 1/3 masy ciała. Wraz z nastaniem wiosny, te wielkie zwierzęta budzą się i wyruszają żer. Wówczas, głodne "misie" szukają pokarmu dniem i nocą.

Nasz ekspert

Artur Białek

Dziennikarz i redaktor. Wcześniej związany z redakcjami regionalnymi, technologicznymi i motoryzacyjnymi. W „National Geographic” pisze przede wszystkim o historii, kosmosie i przyrodzie, ale nie boi się żadnego tematu. Uwielbia podróżować, zwłaszcza rowerem na dystansach ultra. Zamiast wygodnego łóżka w hotelu, wybiera tarp i hamak. Prywatnie miłośnik literatury.