10 rzeczy, za które kochamy Francję

Jeden z najważniejszych symboli Paryża i całej Francji. Stalowa konstrukcja stanęła na Polu Marsowym w 1889 r. z okazji wystawy światowej. Nie spodobała się paryżanom, wielu z nich nie mogło się doczekać jej rozbiórki – bo taki był pierwotny plan. Obecnie wieżę odwiedza rocznie ok. 7 mln turystów, z czego 90 proc. to cudzoziemcy.

Tę postać znają chyba wszyscy na świecie. Choć książka jest napisana prostym dziecięcym językiem, mówi o ważnych sprawach: przyjaźni, miłości, dojrzałości. Najważniejsze dzieło Antoine’a de Saint-Exupéry’ego zostało przetłumaczone, jak podaje francuski dziennik Le Figaro, na 300 języków i dialektów, a od momentu pierwszego wydania w 1943 r. sprzedane w ponad 200 mln egzemplarzy.

Tutaj tworzy wielu sławnych projektantów, tu odbywa się najwięcej pokazów mody, m.in. podczas corocznego Paris Fashion Week. Tu rodzą się trendy. Haute couture (czyt. otkotir, „wysokie krawiectwo”, czyli luksusowe stroje szyte na miarę) jest przeciwieństwem prêt-à-porter, czyli ubrań seryjnych, „gotowych do noszenia”. Przy modzie nie sposób nie wspomnieć o perfumach. Ikoną stały się Chanel Nº5 wprowadzone do sprzedaży przez francuską kreatorkę mody Coco Chanel.

Ma wprawdzie narodowość włoską, ale to nie przeszkadza, żeby w powszechnej świadomości kojarzyła się z Francją. To dlatego, że najsłynniejsze dzieło Leonarda da Vinci jest eksponowane w paryskim Luwrze. Wiele osób odwiedza muzeum tylko po to, żeby zobaczyć ten obraz. Oglądają go przeciętnie przez kilkanaście sekund.

Najbardziej prestiżowy festiwal filmowy na świecie miał w tym roku swoją 70. edycję. Impreza ściąga do niewielkiego miasteczka na Lazurowym Wybrzeżu znanych aktorów i masę turystów. O przejściu po słynnym czerwonym dywanie w blasku fleszy marzy wiele osób. Główna nagroda, Złota Palma, tylko dwukrotnie trafiła w ręce Polaków. Andrzej Wajda odebrał ją za film Człowiek z żelaza, a Roman Polański za Pianistę.

Jest wyrafinowana, elegancka, bardzo zróżnicowana. Każdy region ma swoje specjalności, często o karkołomnych nazwach, np. bouillabaisse (czyt. bujabes) – zupa rybna z Marsylii, czy cassoulet (kasule) – mięsno-fasolowa potrawa z Langwedocji. Francuska kuchnia to także: bagietka, croissant, sery, wino. Do tego trzeba dodać przerwę obiadową w samo południe, kiedy urzędy są zamykane, bo Francuzi po prostu muszą wtedy zjeść.

Najbardziej francuska gra, zwana też pétanque. Popularna zwłaszcza na południu Francji, ale praktykowana także w innych regionach i krajach, m.in. w Polsce. Prócz metalowych kul jest jeszcze tzw. świnka, czyli mała drewniana lub plastikowa kulka.

Nieoficjalny symbol Francji, alegoria Wolności i Republiki. To kobieta w czepku frygijskim – takie nakrycie głowy nosili m.in. wyzwoleni niewolnicy w Grecji i Rzymie. Zapożyczyli je rewolucjoniści z południa Francji. Marianne przybiera dziś rysy znanych aktorek, widnieje m.in. na znaczkach pocztowych, monetach, pieczęciach.

Była piękna, zgrabna i robiła, co chciała. Stała się francuskim symbolem seksu, miała duży wpływ na rewolucję obyczajową. Sławę przyniósł jej film I Bóg stworzył kobietę z 1956 r. Po zakończeniu kariery aktorskiej poświęciła się ochronie praw zwierząt.

Słynny, rozgrywany od ponad stu lat wyścig kolarski, którym przez trzy tygodnie w roku żyje cała Francja i spora część świata (w tym roku 1–23 lipca). Lider
klasyfikacji generalnej jedzie w żółtej koszulce.