Jakie pieczywo jada się w innych częściach świata? [PRZEGLĄD]

Bing to nazwa tak pojemna jak same Chiny. Znaczy tyle co „płaski chleb”. Kiedy jedzie się przez Państwo Środka pociągiem – na każdej stacji bing ma trochę inny smak, inne dodatki i inny sposób przyrządzenia. Ale podstawa to mąka, woda i sól – chlebek ma okrągły kształt, smaży się go na patelni. Reszta zależy od regionu i fantazji. Cienkie naleśniczki, w które zawija się kaczkę po pekińsku, to bao bing. Ciągnące się placuszki to laobing.

To ciepłe placuszki pokrojone w trójkąty i jedzone z marynowanym lucjanem w stylu escovitch (z papryką, marchewką i cebulą). Bammy są z mąki maniokowej – jedzone jeszcze przez Arawaków, indiańskie plemię pierwotnie zamieszkujące wyspę. Korzenie manioku ścierało się i powstałą miazgę przyciskało kamieniami, żeby usunąć z niej toksyczną wodę. Potem robiono z niej mąkę. Po upieczeniu bammy się zasusza.

W 1918 r. czytelnik australijskiej gazety Western Mail wspominał, jak pędził 3 tys. owiec z południa na północ kraju. W siedem miesięcy zrobił 1670 km. Na śniadanie jadał chleb damper i smażone kotlety. Damper to mąka połączona z ciepłą wodą, zagnieciona w kule i upieczona w popiele ogniska. Po trzydziestu minutach okrągły bochen otrzepuje się z brudu i opiera bokiem o kamień – inaczej zrobi się ciężki i wilgotny.

W 1857 r. czapati porządnie wystraszyły rządzących Indiami Brytyjczyków. Nie rozumieli, czemu nagle zaczęto przekazywać je sobie z wioski do wioski. Tajemniczy ruch nazwano Ruchem Czapati – do dziś nie do końca wiadomo, o co w nim chodziło. Czapati nazywany jest też roti. Dźwięk plaśnięć dłoni formujących ten okrągły chlebek słychać na wszystkich ulicach. Jego nazwa znaczy tyle co płaski. Robi się go z mąki durum.

Krąży o niej wiele legend. Według jednej to sam Napoleon zdecydował o długości bagietki – miała mieścić się w kieszeni żołnierskiego munduru. Jednak chleby o nietypowych wymiarach były we Francji popularne już w średniowieczu – piekarze unikali w ten sposób odgórnie narzuconych cen
i regulacji dotyczących standardowych chlebów. Podobno w połowie XIX w. bagietki miały nawet 2 m – o czym pisali turyści.

O pochodzenie tego placuszka z mąki kukurydzianej kłócą się Kolumbia i Wenezuela. To tradycyjny chleb zamieszkujących oba te państwa Indian. W przeszłości kukurydzę na mąkę przeżuwały kobiety – formując pastę, którą gotowano w glinianych naczyniach. Potem mielono ją na mąkę. Dzisiaj po mąkę areparinę wystarczy pójść do sklepu. Arepa jest niewielka, łatwo mieści się w dłoni. Je się ją z serem i awokado.

Chleb na bazie jęczmienia. Nietypowy, bo najpierw gotowany, a potem pieczony albo na ogniu, albo na parze – ma twardą i jednolitą konsystencję. Jęczmień zbrązawia się na patelni i mieli na mąkę, którą gotuje się w wodzie – cały czas dosypując mąki, aż ciasto stwardnieje i już nie da się go dłużej mieszać. Potem wystarczy je ugnieść
i uformować w piramidkę. Bazin kładzie się na środku talerza i polewa naokoło sosem.

Dziennikarka podróżująca i turystka spożywcza. Zwiedzanie zaczyna zawsze od wizyty w supermarkecie albo na lokalnym targowisku.
Prowadzi bloga smakpodrozy.com.