Góry Kantabryjskie. Odkryj najpiękniejsze szlaki [PRZEWODNIK]

Góry Kantabryjskie: gdzie leżą?

Góry Kantabryjskie rozciągają się wzdłuż Zatoki Biskajskiej na 500 km od zachodniego krańca Pirenejów (Kraj Basków) do granicy Galicji. Ten łańcuch górski biegnie przez hiszpańskie prowincje Kantabrii, Asturii i Kastylii-León. Najwyższym punktem jest góra Torre de Serredo (2648 m).

Góry Kantabryjskie na mapie zlokalizowane są w granicach Hiszpanii. Składają się głównie ze złóż karbonu - wapieni, kwarcytów, piaskowców. Od północy góry gwałtownie odrywają się od zatoki. Południowa część gór, naprzeciwko Mesety, jest dość płaska.

W całej Kantabrii, z wyjątkiem strefy Campoo i dolin południowych, dominuje łagodny klimat morski (oceaniczny). Dzieje się tak ze względu na transfer mas ciepłego powietrza z Oceanu Atlantyckiego i bliskość ciepłego Prądu Zatokowego. Region charakteryzuje się niewielkimi dobowymi i rocznymi amplitudami temperatury powietrza, umiarkowanie gorącymi latami i ciepłymi zimami. Temperatura wody u wybrzeży Kantabrii waha się od + 14 ° C w okresie styczeń-luty, do 23 ° C w miesiącach letnich. Pozwala to cieszyć się sezonem prawie przez cały rok. Dlatego Kantabria jest jednym z niewielu miejsc na ziemi, w których zimą można pojeździć na nartach lub snowboardzie i kąpać w morzu w ciągu jednego dnia.

Góry Kantabryjskie: park narodowy Picos de Europa

Kantabryjskie góry to między innymi Park Narodowy Picos de Europa (ParquenacionalPicos de Europa) w północnej Hiszpanii. W prowincjach: Kantabrii, Asturii i Leonie, znajduje się pasmo górskie Picos de Europa (dosłownie - „ Szczyty Europy ” ).

Tam mieści się pierwszy park narodowy w Hiszpanii, jeden z najbardziej znanych i najczęściej odwiedzanych parków w Europie. Około 50 milionów lat temu, w miejscu, gdzie obecnie znajdują się Góry Kantabryjskie, procesy formowania gór zostały w końcu zakończone, podnosząc ostre górzyste śnieżnobiałe szczyty do wysokości ponad 2500 metrów nad poziomem morza.

Park Narodowy - Picos de Europa jest bogaty w różnorodne gatunki dzikich zwierząt w ich naturalnym środowisku. Tutaj możesz zobaczyć wilka iberyjskiego, dziki, kozice kantabryjskie, a niedźwiedź brunatny jest uważany za wizytówkę Picos de Europa. Terytorium parku jest także specjalną strefą ochronną dla ptaków, która ma chronić zagrożone gatunki przed wyginięciem. Zawsze możesz zobaczyć na niebie dużą liczbę szybujących sępów. Na terenie parku znajduje się kolejka linowa, układane są utwardzone drogi, które zaprowadzą cię do restauracji położonych u stóp z typową kuchnią górali.

Kantabryjska część rezerwatu przyrody Lievana to historyczna kraina, w której chrześcijanie kastylijscy ukrywali się przed inwazją Maurów w Hiszpanii. Klasztor Santo Toribio stał się jednym z głównych miejsc pielgrzymek chrześcijan w Hiszpanii, a miejscowi mnisi przechowują największy fragment krzyża, na którym ukrzyżowano Jezusa Chrystusa. Mniej więcej co 12 lat w Santo Toribio obchodzony jest rok jubileuszowy, kiedy pielgrzymi mogą otrzymać odpuszczenie wszystkich grzechów przez drzwi „przebaczenia”. Krajobrazy Lievana przypominają podróżnikom góry Szwajcarii, ale styl lokalnych wiosek jest absolutnie wyjątkowy, mieszkańcy regionu z szacunkiem zachowują swoje tradycje i utrzymują domy głównie w stylu górskim.

Picos de Europa to prawdziwy raj dla entuzjastów outdooru. Dla tych, którzy chcą cieszyć się pięknem górskich szczytów, ale nie mają dobrego przygotowania fizycznego – jest kolejka linowa. W 2003 roku Picos de Europa został uznany przez UNESCO za rezerwat biosfery. To oznacza, że powietrze w parku pod względem składu chemicznego, a także czystości i przejrzystości jest prawie idealne.

Góry Kantabryjskie: szlaki

Góry Kantabryjskie to wyjątkowe szlaki turystyczne. Jednym z najpopularniejszych jest szlak zaczynający się w mieście Huesca. Wokół znajdują się pasma Sierra de Guara - niskie góry, do 2078 m. Nie ma bogatych naturalnych kompleksów, ale jest pełen malowniczych wąwozów i prehistorycznych jaskiń z malowidłami jaskiniowymi.

Most Monfalco - jedna z najciekawszych tras w Hiszpanii. Droga biegnie z Montfalco do Congost de Mont Rebey. Podróżowanie trwa cały dzień. Mosty są zamontowane na stromej skale i są stabilne z lekkim nachyleniem. Wspinaczka na wysokość 83 m zajmuje około trzech godzin i zapewnia wspaniałe krajobrazy do fotografowania. Drugą godną uwagi trasą Huesca jest droga do Faja de las Flores. „Pas kwiatowy” nazywa się rodzajem „balkonu” o szerokości od 3 do 7 metrów i długości 3 km w skale nad doliną w Parku Narodowym Ordesa y Monte Perdido. Trasa jest dość skomplikowana: w ciągu około siedmiu godzin można pokonać 15 km, a różnice wysokości na trasie sięgają 1000 metrów.

Najpopularniejsza trasa Ruta del Caresprzechodzi wykuta jest bezpośrednio w skale. Trasa ma 11 kilometrów. Od wioski Ponsebos w Asturii do miejscowości Kain w Leon. Czas podróży wynosi 3-4 godziny, różnice wysokości są niewielkie. Po drodze możesz zajrzeć do starożytnych miast. Innym znanym miejscem tego parku jest Fuente De. Miejsce słynie z kolejki linowej o tej samej nazwie, która w 4 minuty pokonuje różnicę 753 metrów. Kolej jest zamkniętą kabiną dla 20 osób. Po wejściu na górę warto przede wszystkim rozejrzeć się za niesamowitymi szczytami Europe Peaks. Dla śmiałków zbudowano tutaj taras widokowy z przezroczystą podłogą zawieszoną nad otchłanią.

Zorganizowano także kilka szlaków turystycznych. Ostatecznie do dyspozycji turystów jest Kanał Urdon. To dość trudna trasa. Dlatego zaleca się jej wybór, tylko naprawdę przygotowanym turystom. Trasa rozpoczyna się w miejscowości Tresviso, skąd należy zejść do źródła rzeki Urdon. Na początku XX wieku zbudowano tu małą elektrownię wodną. W 1913 roku utworzono sztuczny wodospad, aby zwiększyć jego pojemność. Droga została zbudowana w skałach. Prawie wszystkie odcinki ścieżki biegnącej wzdłuż kanału są ogrodzone drutem, co zapobiega ich upadkowi.

Góry Kantabryjskie: historia i ciekawostki

Góry Kantabryjskie zostały zasiedlone w czasach prehistorycznych. Wskazują na to starożytne kamienne narzędzia i malowidła jaskiniowe znalezione w licznych jaskiniach regionu. Epoka żelaza rozpoczyna się w VII wieku p.n.e.

Okres prehistoryczny trwał aż do przybycia starożytnych Rzymian. Istnieją dowody, że mieszkańcy brali czynny udział w drugiej wojnie punickiej jako najemnicy Rzymu. Nieustraszoność i militarny duch mieszkańców był dobrze znany rzymskim generałom. Jednak wpływ kultury rzymskiej w regionie był raczej symboliczny, ponieważ nigdy nie powstały tu duże miasta. Wiadomo tylko o istnieniu miasta Ulyobrig. Jego ruiny odkryto obok współczesnej Reynosa. Juliobrig została założona w 26c. AD jako placówka wojskowa, a po podboju ziem stała się stolicą regionu.

Po 400 latach imperium rzymskie upadło, a kantabry odzyskały niepodległość. Szybko porzucili rzymskie prawo i powrócili do starożytnych zwyczajów i wierzeń. W 574 roku wojska Leopoldwiga króla Wizygotów, weszły do Kantabrii, ale jego władza rozciągnęła się na niewielką część regionu. Wizygotowie założyli tu Księstwo Kantabryjskie w celu ochrony swojego królestwa. Po chwili nazwa „Kantabria” znika z dokumentów historycznych. Stało się to po przybyciu nowych zdobywców na Półwyspie Iberyjskim - Maurów, imigrantów z Afryki Północnej. Szybko ujarzmili prawie całe terytorium królestwa Wizygotów aż do Pirenejów. Tylko niewielka enklawa w regionie Szczytów Europy zdołało utrzymać niepodległość. T

Pojawienie się nowego królestwa zbiegło się w czasie z pojawieniem się w Kantabrii dużej liczby uchodźców z innych regionów półwyspu, co nieuchronnie doprowadziło do zmiany w całym sposobie życia miejscowej ludności. Dominująca wcześniej plemienna struktura organizacji społecznej zniknęła.

W XVIII wieku. Kantabria przeżywa czasy swojej świetności. Populacja rośnie, miasta portowe stają się bogatsze. Jednocześnie odradza się zainteresowanie historią regionu i jego starożytnych mieszkańców, kantabramów. W 1778 roku na terytorium współczesnej Kantabrii - prowincji Santander - pojawiła się niezależna jednostka administracyjna. Wojny początku XIX wieku spowolnił rozwój regionu (najpierw wojna z Napoleonem, potem cywilna), ale już w drugiej połowie wieku trwało ożywienie gospodarcze. Pojawiły się koleje, dzięki którym rozkwitł przemysł i handel.