Dzięki nim cieszymy się dziką przyrodą. 5 najstarszych parków narodowych świata

Najstarsze parki narodowe świata: Yellowstone

Najstarszy park narodowy świata to mieszczący się w USA Yellowstone. Znajduje się on na terytoriach należących do trzech stanów: Idaho, Wyoming i Montana. Nie trudno się zatem domyślić, że jego powierzchnia jest duża. Obszerność tej enklawy przyrody szacowana jest na 8980 km². Yellowstone został założony 01.03.1982 r. Nazwa pochodzi od koloru (żółtego) skał, które w dużej części zajmują ten obszar. Leży on bowiem w górach skalistych.

To, co wyróżnia ten naturalny park, to fakt, że został on utworzony na podłożu wulkanicznym. Specjaliści dowiedli, że pod jego powierzchnią znajdują się potężne komory magmowe. Prowadzone badania pozwalają przypuszczać, że gdyby wulkan stał się aktywny i doszłoby do jego wybuchu, siła eksplozji i pokłady znajdującej się magmy mogłyby doprowadzić do całkowitego zniszczenia Stanów Zjednoczonych. Na szczęście stale prowadzony monitoring nie wskazuje, że jest to scenariusz, który miałby się spełnić. Ostatnia erupcja najprawdopodobniej miała miejsce 640 tys. lat temu.

Yellowstone przyciąga turystów różnorodnymi atrakcjami. Znajdują się tu piękne kaniony, w tym ten najbardziej znany na świecie – Wielki Kanion, jeziora, rzeki, czy gorące gejzery zachwycające rozmaitymi barwami. Wystrzeliwana z nich ciepła woda zasila okoliczne rzeki, co sprawia, że nie zamarzają one nawet w trakcie zimy, a w wielu miejscach można się w nich kąpać. Temperatura wyrzucanych wód sięga nawet wartości 95 st. C. Ciekawostką jest fakt, że w wielu miejscach parku wysokość sprawia, że wrze ona już w 93 st. C. Najbardziej znanym gejzerem jest Old Faithful. Swoją sławę zdobył aktywnością. Wybucha on średnio 17 razy na dobę.

To także teren, na którym znajduje się blisko 290 wodospadów. Największy z nich mierzy 94 metry wysokości. Oczywiście można tam podziwiać olbrzymie bogactwo roślinności. Na terenie parku schronienie znajdują m.in. niedźwiedzie brunatne i grizzly, bizony, wilki czy jelenie wapiti.

Trzęsienia ziemi to stałe zjawisko występujące na tym obszarze. W ciągu roku występuje ich między 1-3 tys.

Najstarsze parki narodowe świata: Royal National

Drugi najstarszy park narodowy to australijski Royal National. Jest on niewiele młodszy od swojego amerykańskiego brata, bo zaledwie o siedem lat. Ta piękna enklawa przyrody powstała w roku 1879. Jego powierzchnia szacowana jest na ok. 150,91 km². Nazwa, pod którą park funkcjonuje dzisiaj, została nadana dopiero w 1955 r. przez królową Elżbietę, która była zafascynowana pięknem tego terenu.

To, co wyróżnia to miejsce, to niezliczona ilość zabytków będących pamiątkami po działalności rdzennej ludności – Aborygenów. Park ten jest siedliskiem rozmaitych ptaków. Najbardziej popularnym gatunkiem zamieszkującym ten obszar jest kakadu.

Głównym wyróżnikiem Royal National są wybrzeża, na których znajdują się przepiękne, wysokie klify. Skaliste krajobrazy można tu podziwiać niemal na każdym kroku. Największą popularność zdobył kompleks określany jako Wedding Cake Rock. Nazwa pochodzi od wyglądu. Ten naturalny klif jest kwadratowy i ma biały kolor, co ma go upodabniać do owego weselnego tortu.

Jibbon Point mieści się na południu parku i można z niego oglądać piękną panoramę Półwyspu. Kolejnym ważnym elementem tego obszaru jest Eagle Rock, wokół którego roztaczają się liczne i wysokie wodospady mierzące nawet 100 metrów. Jest to charakterystyczny zespół skalny, który przypomina głowę sokoła pilnującego złożonych jaj. Turyści z chęcią odwiedzają także Figure Eight Pools, czyli dwa jeziora złączone ze sobą. Na terenie Royal National znajduje się także słynna plaża surferów Garie Beach, na którą zjeżdżają amatorzy tego sportu z całego świata.

Najstarsze parki narodowe świata: Banff

Wspominając najstarsze parki narodowe świata, na trzecim miejscu należy uplasować kanadyjski Banff. Został on założony w 1885 r. Jest mniejszy od amerykańskiego Yellowstone. Jego powierzchnia wynosi ok. 6641 km². Podobnie jak jego odpowiednik z USA powstał na terenie gór skalistych i również można natknąć się w nim na gejzery. Turyści doceniają piękno licznych jezior, które wytworzyły się tam w wyniku topnienia lodowców, ale są także sztuczne akweny.

Największym z nich jest Minnewanka. Kolejnym jeziorem, które cieszy się popularnością, jest Moraine. Znajduje się ono w cudownej wręcz lokalizacji - w Dolinie Dziesięciu Szczytów, z których każdy mierzy ponad 3000 metrów. Nie wolno także zapomnieć o trzech bagiennych jeziorach Vermillion Lakes. Wskazywanym przez turystów za najpiękniejsze jest jednak Loiuse Lake, które zachwyca szmaragdową wodą.

Atrakcyjnym miejscem w parku Banff jest Johnston Kanion. Został w nim wytyczony szlak długości 2,4 km. Jest nim wąski wapienny wąwóz, który prowadzi wzdłuż wysokich klifów.

Ta kanadyjska enklawa przyrody stwarza idealne warunki do uprawiania sportów. Ludzie zjeżdżają tu, by popływać kajakami, wspinać się po skałach, a zimą szusować na nartach.

Najstarsze parki narodowe świata: Nahuel Huapi

Czwarty najstarszy park narodowy świata to argentyński Nahuel Huapi. Jest to pierwszy tego typu obszar założony w XX w. Powstał on w 1903 r., a swoją nazwę zawdzięcza od największego jeziora występującego w nim. Powierzchnię parku szacuje się na 3190 km².

Na obszarze znajdują się góry Andy. Wspomniane już jezioro leży u ich podnóża i ma powierzchnię 557 km². Nie jest ono jedyne. Teren ten słynie z wielu różnorodnych akwenów. Jednak to, co najbardziej wyróżnia ten park spośród innych, to olbrzymia ilość gatunków roślinnych oraz zamieszkujących go zwierząt. Chronią się w nim m.in. pumy, kondory, flamingi, huemale, gęsi i wiele innych.

W parku znajduje się wiele profesjonalnie przygotowanych tras wspinaczkowych. Dlatego miłośnicy tej aktywności chętnie go odwiedzają. Turyści mogą liczyć również na przejażdżki konne.

Najstarsze parki narodowe świata: Sarek

Piątkę najstarszych parków narodowych świata zamyka szwedzki Sarek. To pierwszy tego typu obszar na Starym Kontynencie. Rozpoczął on swoje funkcjonowanie w roku 1909. Celem przyświecającym założycielom była chęć stworzenia specjalnych warunków pozwalających na ochronę alpejskiej przyrody i krajobrazów Gór Skandynawskich. Jego powierzchnia wynosi 1970 km².

To miejsce jest idealnym kierunkiem wycieczki dla osób, które uwielbiają górskie szlaki. Można w nim bowiem podziwiać więcej niż 200 szczytów mierzących powyżej 1800 m n. p. m. Prawie połowa z nich to lodowce. Najwyższą górą jest Sarektjåhkkå, która ma 2089 m n. p. m.

Park narodowy zachwyca swoim spokojem. Jest on odludny i mówi się o nim, że jest ostatnim dzikim obszarem w Europie. Osoby, które liczą zatem na dostępność turystycznych atrakcji, będą zawiedzione. Jednak ci, którzy uwielbiają niezakłócony kontakt z przyrodą i naturalne krajobrazy niezmącone ludzką działalnością, poczują się jak w raju.

W porównaniu do poprzednio wymienionych parków ten szwedzki obszar uchodzi za najmniej roślinny. Jednak to, co wyróżnia to miejsce na tle Europy, to wyjątkowe wysokości, jakie w tym parku osiągają te same gatunki roślin, które rosną w pozostałych częściach kontynentu, ale są znacznie mniejsze. Panuje tu specyficzny mikroklimat, a ilość opadów jest duża, co sprawia, że niektóre drzewa czy krzewy mogą być nawet kilkukrotnie większe niż ich odpowiedniki rosnące w innych strefach Europy.

Największą ostoją flory w tym miejscu jest Dolina Rapadale, która wyróżnia się gęsto porośniętą brzeziną i różnorodnymi ziołami. Zarośla są na tyle obfite, że teren w całości nie nadaje się do przebycia. Przepływa przez nią rzeka Ráhpaädno słynąca z zielonego koloru wody.

Kraina ta słynie z olbrzymiej ilości żółtych kwiatów, które pojawiają się niemal w każdym miejscu. Wśród nich należy wymienić m.in. fiołki dwukwiatowe czy pięciorniki zwyczajne. W nieco mniejszej ilości, ale również obficie występują fioletowe gatunki jak alpejskie bartsje czy traganki. Park zamieszkują takie zwierzęta jak lemingi, renifery, lisy, w tym również polarne, łosie, niedźwiedzie, rosomaki i wiele innych.

Najlepszym okresem na odwiedziny tego obszaru jest lipiec i sierpień. Pozostałe "ciepłe" miesiące są jeszcze bardzo mokre od topniejącego śniegu, co nierzadko uniemożliwia wręcz wędrówki. W sierpniu pojawiają się już przymrozki. Sarek nie jest miejscem na wycieczkę przeznaczonym dla amatorów. Warunki są ciężkie i mogą im podołać jedynie doświadczeni turyści dysponujący specjalistycznym sprzętem górskim.

Jednak nawet i oni mogą mieć trudności w pokonywaniu szlaków, dlatego specjaliści zalecają wykupienie ubezpieczenia przed wyruszeniem w trasę. W razie kłopotów można wezwać pomoc, która przybędzie helikopterem. Telefon alarmowy znajduje się w centrum parku. Brak wykupionego świadczenia będzie wiązał się z koniecznością poniesienia w takiej sytuacji olbrzymich kosztów.