Timanfaya to jeden z najniezwyklejszych parków narodowych. Ten krajobraz jest jak z Księżyca

Spis treści:

1. Jak powstał obszar Parku Narodowego Timanfaya?
2. Charakterystyka Parku Narodowego Timanfaya
3. Szlaki w Parku Narodowym Timanfaya
4. Atrakcje w Parku Narodowym Timanfaya
5. Jak dojechać do Parku Narodowego Timanfaya?

Do XVIII wieku Lanzarote była spokojną, zieloną wyspą. W 1730 roku rozpętało się tam jednak istne piekło – trwająca sześć lat wulkaniczna destrukcja, która zmieniła prawie połowę jej obszaru w jałową pustynię. Niemal 90 lat później koszmar powtórzył się, dopełniając dzieła zniszczenia. Dziś na wyspie Lanzarote rozpościera się wspaniały park narodowy, a natura ponownie zaczyna triumfować w tym niegościnnym środowisku.

Jak powstał obszar Parku Narodowego Timanfaya?

Hiszpański Park Narodowy Timanfaya rozpościera się na Lanzarote – najdalej wysuniętej na wschód wyspie kanaryjskiej. Swoimi granicami obejmuje zachodnią jej część. Został powołany w 1974 roku, a w 1993 roku wyznaczono tam rezerwat biosfery UNESCO.

Teren parku zaczął kształtować się w 1730 roku, gdy rozpoczęła się potężna erupcja. W pierwszej kolejności pojawiły się potężne wstrząsy, które zrównały z ziemią dziewięć wiosek. Później w niebo wystrzeliły słupy pary, a ze stożków zaczęła wypływać lawa, której długie języki niszczyły wszystko, co znalazło się w ich zasięgu. Ten niszczycielski spektakl trwał aż sześć lat, do 1736 roku. Powstało wówczas wiele stożków wulkanicznych, w tym dwa największe na wyspie – Montana del Fuego i Caldera del Corazoncillo. Niemal połowa Lanzarote znalazła się pod grubą warstwą pyłu.

88 lat później ziemia odezwała się ponownie. Pojawiły się nowe stożki, w tym Volcan de Tinguaton, Nuevo del Fuego i Tao. Lawa znów zaczęła płynąć szerokimi strumieniami, a w powietrze wzbiły się wielkie chmury pyłu.

Charakterystyka Parku Narodowego Timanfaya

Timanfaya jest jedynym w Hiszpanii parkiem narodowym o charakterze geologicznym. Zajmuje obszar o powierzchni 5107 ha. Jest zatem ponad dwukrotnie większy niż Ojcowski Park Narodowy, najmniejszy w Polsce.

Pod względem charakterystyki, przypomina nieco islandzki Park Narodowy Thingvellir i park okalający wulkan Teide na Teneryfie. Jednak należy podkreślić, że tamtejszy wulkaniczny krajobraz jest znacznie surowszy.

Krajobraz w Parku Narodowym Timanfaya

O ile w obszarze Teide szata roślinna jest dobrze rozwinięta, to na wyspie Lanzarote próżno szukać bujnej roślinności. Krajobraz parku jest usiany lejami, niewielkimi kraterami, jamami i stożkami wulkanicznymi. Na obszarze parku naliczono ponad 300 wulkanów. Zamiast charakterystycznej dla Wysp Kanaryjskich soczystej zieleni, dominuje tam szare, czarne, czerwone, żółte i pomarańczowe warstwy ziemi, z których wyrastają fantazyjne formacje.

Jałowy krajobraz przełamują nieco porosty, które udowadniają, że wyrzeźbiona strumieniami lawy powierzchnia powoli odradza się na nowo. Rosną tam także kaktusy, a w niektórych miejscach pojawiają się palmy.

Wulkaniczny charakter wyspy

Na obszarze parku narodowego wciąż zachodzą zjawiska wulkaniczne, a dowody trwających w głębi ziemi procesów każdy może poczuć lub zaobserwować. Podłoże wciąż jeszcze jest tam ciepłe. Właśnie dlatego wiele osób decyduje się na zwiedzanie Parku Narodowego Timanfaya na grzbiecie wielbłąda.

Im głębiej, tym goręcej. Kamienie znajdujące się kilka centymetrów pod ziemią są rozgrzane do około 100 stopni Celsjusza. Na głębokości 10 metrów temperatura wzrasta sześciokrotnie.

Rolnictwo na wyspie

Nie wszyscy mieszkańcy opuścili wyspę po kataklizmach, do których doszło w XVIII i XIX wieku. Ci, którzy zostali, musieli dostosować się do nowej rzeczywistości. Z czasem opracowano metody uprawy na żużlu, który powstał z zastygłej lawy. Dziś Lanzarote słynie z winorośli, których owoce, dzięki właściwościom wulkanicznej gleby, odznaczają się niepowtarzalnym smakiem.

Szlaki w Parku Narodowym Timanfaya

W Parku Narodowym Timanfaya dostępne są trzy szlaki turystyczne – dwa piesze i jeden, który przemierza się na pokładzie autobusu. Tylko jedna trasa została udostępniona do samodzielnego zwiedzania.

Wycieczka autobusem

Autobus, który na Wyspach Kanaryjskich jest nazywany „guagua”, okrąża park czternastokilometrową trasą Ruta de los Volcanes, która została wyznaczona w taki sposób, by zwiedzający mogli zobaczyć wszystkie najpiękniejsze zakątki wyspy. Droga wiedzie polami lawy, które pochłonęły istniejące tam kiedyś wioski.

Trasy piesze

Pierwsza z pieszych tras – Tremesana – mierzy cztery kilometry długości. Można ją pokonać w ramach wycieczki z przewodnikiem. Inna opcja to 20-minutowa przejażdżka na grzbiecie wielbłąda.

Druga trasa piesza – Ruta del Litoral – mierzy 12 kilometrów. Prowadzi wzdłuż wybrzeża, od El Golfo do Playa de la Madera. Różnica poziomów na całej długości to zaledwie 100 metrów, jednak należy podkreślić, że poziom trudności jest określany jako średni. Wynika to przede wszystkim z nierównego podłoża. Każdy, nawet pozornie niegroźny upadek może zakończyć się bolesnym otarciem albo skaleczeniem. Warto więc zachować szczególną ostrożność.

Dlaczego tylko jedna trasa jest udostępniona do samodzielnego zwiedzania? Wynika to z faktu, że ekosystemy Parku Narodowego Timanfaya są niezwykle delikatne, przez co wymagają maksymalnej ochrony. Z tego względu zarząd parku ogranicza też liczebność grup, które wchodzą na obszar objęty ochroną.

Atrakcje w Parku Narodowym Timanfaya

Jakie atrakcje poza niesamowitym krajobrazem skrywa Park Narodowy Timanfaya? Jedną z nich jest restauracja El Diablo. Co w niej niezwykłego? Sposób przygotowania posiłków – do obróbki termicznej wykorzystuje się tam wyłącznie naturalne ciepło wulkaniczne. Posiłki są przygotowywane na ruszcie zawieszonym nad szczeliną, z której bije wulkaniczny żar. Nawet woda na kawę lub herbatę jest gotowana w ten sposób. Obok restauracji znajduje się punkt widokowy.

Kolejną ciekawą atrakcją są pokazy geotermalne, które udowadniają, jak bardzo gorąca jest tam ziemia. W ramach przedstawienia, pracownicy parku wrzucają suche gałęzie do niezbyt głębokich jam. Te po chwili stają w płomieniach. Organizowane są też pokazy gejzerów – do szczelin w ziemi wlewana jest woda, która niemal natychmiast wystrzeliwuje w niebo słupem pary.

Warto odwiedzić tamtejsze centrum wiedzy o wulkanach, gdzie można sporo dowiedzieć się na temat zachodzących pod ziemią zjawisk. Wyjaśniana jest także wulkaniczna przeszłość wyspy. Centrum przybliża także charakterystykę tamtejszej flory i fauny, która powoli zaczyna odradzać się po kataklizmach, które nawiedziły Lanzarote.

Jak dojechać do Parku Narodowego Timanfaya?

Do Parku Narodowego Timanfaya nie dociera komunikacja publiczna. Można dostać się tam wyłącznie samochodem. Na szczęście dojazd nie jest zbyt skomplikowany. Drogą LZ-67 dojeżdża się do LZ-602. Przy wjeździe znajduje się punkt, w którym prowadzona jest sprzedaż biletów wstępu na teren parku. Dalej trzeba pokonać mierzący około 1500 metrów odcinek do Islote de Hilario. Tam przyjezdni przesiadają się do autobusu wjeżdżającego na teren PN Timanfaya.

Nasz autor

Artur Białek

Dziennikarz i redaktor. Wcześniej związany z redakcjami regionalnymi, technologicznymi i motoryzacyjnymi. W „National Geographic” pisze przede wszystkim o historii, kosmosie i przyrodzie, ale nie boi się żadnego tematu. Uwielbia podróżować, zwłaszcza rowerem na dystansach ultra. Zamiast wygodnego łóżka w hotelu, wybiera tarp i hamak. Prywatnie miłośnik literatury.