Ludzie mówili: „Zajmij się czymś poważnym”. Ruszyłam więc… hulajnogą dookoła Islandii

Nazywam się Cecylia Okońska. Skończyłam 23 lata i mam za sobą parę podróży. Jedyne czego jestem pewna to, że kocham podróżować i uprawiać sport. Dlatego też większość z moich podróży jest połączona z wysiłkiem.
Hulajnoga przyszła (przyjechała?) mi do głowy rok temu. Chciałam spróbować czegoś nowego, nie chciałam ograniczać się do podróży rowerem, a akurat tak się stało, że natknęłam się na stronę Igora Tracza, który profesjonalnie zajmuje się bikejorgingiem, czyli jazdą na rowerze z psem, i wraz z paroma znajomymi tworzą hulajnogi. To jedną z nich miałam przyjemność jechać.

Od zawsze marzyła mi się zorza, kuc islandzki i ta cisza, która - jak się okazało - nigdy nie jest taka sama, bo zawsze przeszywa ją wiatr. Na Islandii znalazłam też ludzi, którzy potrzebowali moich umiejętności, w tym wypadku była to praca z końmi, a mogli zaoferować spełnienie tego marzenia.

Zanim więc rozpoczęła się nasza podróż - bo nie można zapomnieć o moim towarzyszu, Wojtku Pauku, mojej bratniej duszy i wielkiej miłości, dzięki której było mi dużo łatwiej to wszystko przetrwać - spędziłam zimę na Islandii. Trenowałam konie.

Podróż miała rozpocząć się na początku czerwca. Mnie jednak dopadła jakaś bakteria, przez którą wylądowałam w szpitalu - tydzień antybiotyku - i już w ostatni dzień przyjmowania zaleconej dawki ruszaliśmy w trasę! I niech ktoś powie, że kobiety są słabe…

Dużo się działo. Ale najbardziej ten wyjazd będzie kojarzył mi się z wiecznym dniem, kąpielami w lodowatych strumieniach na zmianę z gorącymi hot potami, hektolitrami potu i łez, bólem, uśmiechem i poczuciem nieopisanej wolności.

Maskonury, które zachwyciły mnie od początku, miałam na wyciągnięcie ręki. Wieloryby, zorza polarna, stada owiec i koni, tysiące różnych ptaków, góry, lodowce, wulkany, wodospady, gejzery, gorące źródła i rwące potoki ... to kwintesencja wyspy.

Tak, to była najtrudniejsza i jedna z najbardziej pouczających podróży. Piękno Islandii zachwycało mnie na każdym kroku, ale jednoczesna walka z samą sobą (ostatni tydzień z powodu kontuzji jeździłam codziennie na środkach przeciwbólowych) pozwoliła mi budować większą pewność siebie.
Na Islandii zaczęłam głębiej i spokojniej oddychać (co ma być to będzie!). Pogodziłam się z własnymi słabościami - niektóre z nich udało mi się nawet pokonać . Zaczęłam po prostu przyjmować to, co mnie spotyka i starać się przetrwać. Zwłaszcza wiatr, który nie pozwalał mi czasem zjechać z górki i miotał mną na prawo i lewo jak chorągiewką.
Po drodze wszyscy, którzy zdążyli wyjść ze zdumienia nad moim środkiem transportu, kibicowali nam i robili zdjęcia. W momencie, kiedy tylko znikaliśmy z pola widzenia, hulajnoga stawała się gwiazdą wieczoru - została obfotografowana z każdej strony, włącznie z selfie. Spotkałam się też ze śmiechem, byli i tacy, którzy mówili: „crazy, „freaky girl”, ale to napędzało mnie jeszcze bardziej.

Po powrocie nie zmieniło się nic - poza tym, że mogę stwierdzić: wszystkie fit-wyzwania Mel B czy Chodakowskiej to nic w porównaniu z codzienną jazdą na hulajnodze! Pokonywałam 80-120 km. Nogi, pośladki, brzuch, ramiona i plecy... Praktycznie każdy mięsień był w ruchu. Mogłam jeść, ile chciałam i nadal wyglądałam tak samo (tyle, że z większą masą mięśniową).
We mnie nie zmieniło się chyba nic ponadto (nie uważam tego za coś, czym trzeba się chwalić). Jednocześnie podkreślam, że każda podróż jest na swój sposób piękna i wyjątkowa - nasza taka własnie była. Dlatego chciałam się tym podzielić.

Chciałabym jeszcze kiedyś namówić mojego chłopaka na podróż - pomimo tego, że nie rzadko musiał słuchać, jak to mi ciężko i jak to mnie boli - podziwiam go za tą cierpliwość!
Uważam, że hulajnoga jest świetnym środkiem transportu (zwłaszcza, gdy nie wieje w twarz i nie ma podjazdów). Myślę, że Europa jest świetnym miejscem na podróżowanie hulajnogą. W wielu krajach jest już bardzo popularna - mam nadzieję, że w Polsce też nadejdzie jej czas.

Cecylia Okońska, niepodrodze.pl